Ναυάγιο

Νέο μουράγιο, γυρεύει η πρύμνη,

και κάθε κύμα, φιλιά του δίνει.

Σκουριά σκεπάζει τη λαμαρίνα,

και παίζει η άμμος με την καρίνα.

Κόντρα στο αγέρι, η κρύα πλώρα

μισοσπασμένη, στοίχειωσε τώρα.

Κι η θάλασσά του αιώνια κόρη,

βγαίνει στου ήλιου το ανηφόρι.

Πετούνε γλάροι σ άδειο κουφάρι.

Χαμένο σήμα στέλνουν οι φάροι.

Και στο κατάρτι τρελή παντιέρα,

του κάκου γνέφει στην τιμονιέρα.

Γλύφει το κύμα, ότι απομένει

κι τρικυμία, σκληρά το δέρνει.

Στα ύφαλα του φωλιάζουν δράκοι,

και η ψυχή του κρύβει μια νάρκη.

Πέφτει η νύχτα, χαϊδεύει ο μπάτης,

ξυπνούν ταξίδια της αυταπάτης.

Και την αυγούλα που η μέρα σκάει,

γίνονται εικόνα που ξεψυχάει.

Τρέχουν με γέλια τα καλοκαίρια,

ζεστές οι ξέρες, υγρά τ΄ αστέρια.

Και οι χειμώνες που επιστρέφουν,

στέκουν θλιμμένοι, όσο αντέχουν.

Στους ταρσανάδες των ναυαγίων,

φυτρώνουν τώρα μορφές αγίων.

Και στα καρνάγια πού ναι χαμένα,

ανθίζουν λένε σκαριά κρυμμένα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/5/2017=21=3

Ενδόμυχα κοιτάσματα

Μ΄ ένα όνειρο σβήνεις τη νύχτα, αχνοφέγγεις δειλά στο σκοτάδι.

Τα μαλλιά σου  ανάκλιντρα ριχτά , κι έλα γύρε μαζί μου το βράδυ.

Να χαθώ σε μια χίμαιρα ελπίδα, όπως σβήνει ο φάρος στα μάτια.

Να εκραγώ, σαν αδέξια κροτίδα, και να γίνουν οι γύρω κομμάτια.

Μ΄ ένα ξόανο ντύνεις την μέρα, ταριχεύεις νεκρούς σε φορμόλη.

Τριγυρνάς την υδρόγειο σφαίρα, και ληστεύουν κοράκια την πόλη.

Να κρυφτώ μες το δούρειο μνήμα, να πιστέψεις πώς έχω πεθάνει.

Κι όταν βρω της αρχής σου το νήμα, να το κλέψω κρυφά Αριάδνη.

 

Μ΄ ένα όραμα, τίκτεις τα στείρα, δοκιμάζεις ψυχές και αγγέλους.

Στου ατέρμονα χρόνου τη σπείρα, επωάζεις την ώρα του τέλους.

Να σκεφτώ της ζωής σου το κύμα, σκορπισμένο σε βράχο με δόλο.

Κι όταν γίνεις παράπλευρο θύμα, το άγαλμα σου να στήσω σε θόλο.

Μ΄ ένα αδράχτι υφαίνεις κουρέλια, αραχνιάζεις και σκίζεις ιστία.

Το υφαντό σου στολίζεις με γέλια, και κεντάς τυπικά  υποκρισία.

Να πετάξω τον κόσμο σου ύδρα, να παγώσω για πάντα τη Λέρνη,

του Ηρακλή η χαμένη κλεψύδρα, τα καινούργια κεφάλια να παίρνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/5/2017=21=3

Μαγιάτικη διαθήκη

Μια αμμουδιά οι άνθρωποι, κάθε κορμί και κόκκος,

τους ξεμακραίνει η θάλασσα, τους ξεγελά ο τόπος.

Μια αμμουδιά  ο ουρανός, τ΄ αστέρια του ψηφίδες,

να βρίσκουν φως οι προσμονές, όραμα οι ελπίδες.

Κάνω στην θάλασσα χοές, δάκρυ, αίμα κι ιδρώτα.

Να χουν οι κόκκοι γήτεμα, και τα κορμιά Ευρώτα.

Κάνω στο ουρανό σπονδές, ψυχή πνοή κι αιθέρας.

Να χουν τ΄αστέρια πάντα φως, κι άρωμα ο αέρας

Κρατώ στην Γή, για φυλαχτό, την άνοιξη του Μάη.

Να χουν οι άνθρωποι άρωμα, καθώς γεννοβολάει.

Ήλιε τοξότη ολόλαμπρε, της λουλουδένιας φύσης

Φύλαξε με τα βέλη σου, του κόσμου τις αισθήσεις.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/5/2017=16=7

Ουκ έστιν ώδε

Προσκυνήστε προφήτες του κόσμου, την σεπτή οπτασία του Πάνα.

Ελλοχεύουν σωτήρες εντός μου, και στερεύουν οι βρύσες του μάνα

Φτερουγίστε πουλιά της αβύσσου, στα καμένα κλαδιά του ονείρου.

Το λιωμένο χρυσάφι του Κροίσου, σε μια σπίθα χωρά του απείρου.

Οπλιστείτε του χάους τιτάνες, οι φωνές του μοιραίου  αγριεύουν.  

Αοράτων ορδές με παιάνες, τις κραυγές των εγκάτων θεριεύουν.

Αφορμίστε πληγές του ανθρώπου, μια σταγόνα νεφέλης η ελπίδα,

μονογράφει σημάδια του τόπου, σε  πυλώνες νεφών την πατρίδα.

Ξεκινήστε οι μύστες θαυμάτων, τις αρχέγονες βρείτε ασπίδες,

δορυφόροι ψυχών και σωμάτων, αρχαγγέλων μαρτύρων δρυΐδες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/4/2017=21=3