Ον λάιν

Σε μια θαλασσινή βραδιά, αλμύρα ποτισμένη,

με μια πειρατική καρδία, άγκυρα ποντισμένη,

ρεσάλτο κάνεις σκοτεινό, σαστίζει η πυξίδα

έχεις αμπάρι αδειανό, στην πλώρη καταιγίδα.

Σε ξέρω, κρύβεις πονηρά την βυθισμένη ξέρα,

σαράκι τρώει τα κουπιά, σκουριά τη λαγουδέρα.

Την τσαμαδούρα βούλιαξες, έκοψες την καδένα

απ τη ρουφιάνα ούρλιαξες, πάγωσες την αρένα.

Σε νοιώθω, στην ανάσα σου, να στροβιλίζει δίνη

κουρέλιασες τα ράσα σου, στου νόστου το καμίνι.

Λιμάνια φέρνεις άψυχα, κουφάρια να στολίσω,

δέσαμε κάβους λάστιχα, και μας τραβάνε πίσω.

Ήσουν εσύ, που γέμιζες, με φως το μαύρο φόντο,
Κι ήμουν εγώ, που θέριζες, το φλογισμένο πόντο.

Σαν εκμαγείο στοχαστή, το πρόσωπο μου κάνω,

η μήτρα μέρα θα σπαστεί, τότε που θα πεθάνω.

Γιατί νύχτα γεννήθηκα, νύχτα θα ταξιδεύω

τα όνειρα που ντύθηκα, απ το φεγγάρι κλέβω.

Ο άγγελος μου οδηγός, η  θάλασσα μου δρόμος

άλλης Ιθάκης νοσταλγός, αρχέτυπο και νόμος.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/3/2017=22=4

Ανοιξιάτικο

Αν είχε ο έρωτας σειρά, θα πάγωνε το βλέμμα,

κάτι σαν βότσαλο νεκρό, σε βουρκωμένο τέλμα.

Αν είχε ο έρωτας μορφή, εικόνα να του μοιάζει,

Θάταν  ζευγάρι άλογα, με πάθος που καλπάζει.

Αν είχε ο έρωτας κορμί, κάθε γλυκεία καμπύλη,

θα άναβε στο δρόμο του, του πόθου το καντήλι.

Αν είχε ο έρωτας φτερά, θα ήταν άγγελος μου

στα σκοτεινά μου βήματα, να οδηγεί το φώς μου.

Αν είναι ο έρωτας θεός, απόκρυφος για μύστες

Εκείνοι που ερωτεύονται είναι τυχαίοι χρήστες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/2/2017=14=5

Ευκαιρίας δοθείσης

Αν σου φτιάξω ένα γυάλινο πύργο

να σαι μέσα, ο καθένας να βλέπει.

Θα σκεφτείς περιμένω τον τρύγο,

να χαθώ σαν αστέρι που πέφτει.

Αν σου φτιάξω αλαβάστρινο βάζο

το άρωμά σου παντού να χαρίζεις.

Θα νομίζεις, πώς λόγια σου τάζω,

στα τυφλά το κακό θα ξορκίζεις.

Αν σε ντύσω σοφή με πορφύρα

να φωτίζεις με κάθε σου νεύμα.

Θα πιστέψεις, κατήφορο πήρα,  

και σκοτώνω την ύλη με πνεύμα

Αν σε αφήσω λυτή, αντρειωμένα

να δακρύσεις, στην νέα συνήθεια.

Θα χω φτιάξει, τα πάντα για σένα.

Κηδεμόνας σου εσύ, και η αλήθεια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/2/2017=18=9 

Αιωνία η μοναξιά

Αειθαλές σε βουνό υπερήφανο δέντρο.

Θαλπωρή σε γκρεμό με ατόφια κοψιά.

Περιφέρεια μονή, με εσένα για κέντρο.

Της παρέας ο τρόμος αλγεινή μοναξιά.

Κοιμωμένη η θεά, αχυρένιο το στρώμα,

μοναχή, στο σκοτάδι δεν υπάρχει σκιά.

Του Αιόλου σφραγίδα, με αόρατο σώμα,

όταν γύρω αλυχτούνε, τα λυμένα ασκιά.

Μοίρα μαύρου προβάτου, φορεμένη αδίκως,

λιγοστοί  υπομένουν την πικρή σου αγκαλιά.

Της τιμής σου η αξία, που φωτίζει ο λύκος,

Σπαρτιάτης μονάχος, στην δική του σπηλιά.

Μοναχά η δύναμη σου, τόσο κρύα φαντάζει.

Κόβει σαν το διαμάντι, και ενώνει σαν φώς.

Εμψυχώνει εταίρους, τις εταίρες αγιάζει,

στην μονή την καμία, χωρίς δήθεν και πώς.  

Στα θηρία χαρίζεις, ανεξίτηλο χρώμα

σαν θεώρημα αγγίζεις τον θεό ταπεινή,

ποθητή αρμονία της ψυχής με το σώμα,

Μοναξιά μόνη αξία, των θνητών η πνοή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/1/2017=19=10=1