Σκεντρίνα

Ω σκεντρίνα*, ενδόμυχου τρόμου

Ιακώβ μες το αίμα  σαν σφήνα,

του Ισαύ, σε μια λύση του δρόμου,

με φακές, αγοράζεις την πείνα.

Ω σκεντρίνα  ματαίως σπικώνεις**

πί, και  φί το αντίδοτο βρήκα, 

το  κρυμμένο κεντρί που καρφώνεις,

στο γυρνάω με θάνατου ρήτρα.

Ω σκεντρίνα, την άγρια δομή σου,

αδικήσαν οι πλάστες του κόσμου,

τα μελίσσια θυμώνουν μαζί σου,

που πετάς, σε δομές υποκόσμου.

Ω σκεντρίνα, αυτόχειρες τόσοι,

θα ζηλεύουν, τον έμμεσο τρόπο,

στης ζωής να κυλιέσαι την κόψη,

με τον θάνατο φίλο σου, πρώτο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/6/2016=20=2

* σφήκα

** κεντρίζεις

Πεμπτουσία

Πέντε ώρες λικνίζουν στο χρόνο,

το μοιραίο ταξίδι, με κύκνειο άσμα.

Πέντε ώρες σκεπάζουν τον πόνο,

δακρυσμένες, να κλείσει το χάσμα.

Πέντε χρόνια του νου μου την ρότα,

με πυξίδα το χθες, διακριβώνουν.

Πέντε χρόνια, στου Άδη την πόρτα

το πλωριό μου πανί, ξεδιπλώνουν.

Πέντε αιώνες με κρύβουν  αστέρια,

συντροφιά με ψιθύρους, που καίνε.

Πέντε αιώνες σηκώνουν τα χέρια,

προσευχές αναπέμπουν, και κλαίνε.

Πέντε άλφα, σε αρχαία λαλούδα,

η μορφή της φανάρι στην πρύμνη.

Πέντε λόγια, για μια πεταλούδα:

«Νάσαι φώς, με αιώνια μνήμη».

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/6/2016=22=4

Έν ιππέας

Την ανέμη του χρόνου γυρίζει, το αστρόνημα δένει σ αδράχτι,

ένας ήλιος λευκός φτερουγίζει, καβαλάρης πυρίμαχου φράχτη.

Στης ερήμου την ξέρα το κύμα, καταρράκτης με γρήγορο άτι,

του χαμένου φωτίζει το σήμα, κάθε βήμα μια φλόγα στο μάτι.

Με πορφύρας φτερά ανασαίνει, κι η ανάσα μυρίζει λεβάντα,

με ξανθά καλοκαίρια υφαίνει, στη ζωή κοραλλένια γιρλάντα.

Ωοτόκος χρωμάτων σαν φρέαρ, αναβλύζει η μοίρα λατρεία

τοκετός ασωμάτων σαν έαρ, σαν Ελένη κουρσεύει την Τροία.

Αντιγράφει ο νους έρμος κλέφτης, σαγηνεύει αδρές πεποιθήσεις

στο ζενίθ φορτισμένος καθρέφτης, ερεθίζει βουβά τις αισθήσεις.

Ένας μόνο, διττός των ενόντων, σαν μια μίξη  για δύο εκφράσεις

νοητός σαν  γραμμή οριζόντων,  μυστικές των αδύτων οι φάσεις.

Εν ιππέας σε χώρο και υλη, πυλαγόρας τον χρόνο πρεσβεύει  

με  κλειδούχο αόρατη πύλη, τον γοργό καλπασμό τιθασεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/6/2016=18=9

Αδιόρατη ερμηνεία

Κάποιες αιώνιες ψυχές, άκαυτες  κι αντρειωμένες

ζητούν λουλούδια αμύριστα, και μνήμες τιμημένες…

Φωτίζουν το αλμυρό νερό, ζεστοκοπούν  το χώμα

τον διάφανο χιτώνα τους, βάφουν ξανά με χρώμα.

Κάποιες ενδόμυχες φωνές, ταλάντωση αιώνων,

δίνουν παλμό αιθερικό, στο νου των επιγόνων.

Ταυτίζονται με τον θεό, ζητάνε πεπτωκότες

η πύρινη ρομφαία τους χρήζει νέους ιππότες.

Κάποια χαμένα όνειρα, θέλουν μάνα νεφέλη

αλήθειες να σαρκωθούν, να γεννηθούν άγγελοι.

Σπέρμα ουράνιο το φώς, και το σκοτάδι μήτρα

ο χρόνος δίνει την στιγμή,  ό έρωτας την φύτρα

Αρχή πατρίδα και ψυχή, δεμένες σ΄ αστρονήμα
χάθηκε ο σπόρος κάποτε, κ΄εκφύλισε το μνήμα.

Αν οι ψυχές αναστηθούν, όλα θα λουλουδίσουν.
Οι πεταλούδες θα σωθούν, οι μέρες θα ροδίσουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/5/2016=22=4