που λένε αλήθειες, χωρίς να κρυφτούν.
Για μένα με τόλμη, δυο όμορφοι δρόμοι,
που με ταξιδεύουν
χωρίς να ζητούν.
Μικρά μονοπάτια, θυμίζουν τα μάτια,
δυο φάροι που λάμπουν, μια άλλη μιλιά.
Φορτώνουν εικόνες, της ύλης νευρώνες
στον έρωτα βέλη,
στο ψέμα θηλιά.
Για κάθε ομιλία, στης Γής τα σχολεία,
αγιάζουν με νέκταρ, η μοιάζουν σπαθιά
προφήτες που λύνουν, ληστές που αφήνουν
διαμάντια στη λάσπη , κρυμμένα βαθιά.
Λιτός καταπέλτης,
οράς η προβλέπεις
τα μάτια σου τρέχουν, νερό ο καιρός.
Μα έχω ένα σφάχτη, σ αόρατο χάρτη
πώς βρίσκει αλήθεια
το βήμα ο χορός.
Στο τέλος με τόλμη, κερδίζει η ρώμη,
τα άβουλα πιόνια σε σκάκι πικρό.
Η μοίρα οργώνει, ο σπόρος φυτρώνει,
κλεμμένα στο ζύγι,
με βάρος μικρό.
Ματάκια μου τώρα, πριν έλθει η μπόρα,
του αλόγου σου στρώσε, για σέλα ψυχή.
Ξανά στα φτερά του, πνοή τη ματιά του
καλπάζοντας πάλι, να βρεις την αρχή.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
10/3/2015=12=3
.gif)
