Νανούρισμα

Σαν μουσική το θρόισμα του αέρα...
αντάμωσε της νύχτας τη φωνή...
με στίχο τόχε ντύσει η μητέρα..
νανούρισμα πλεγμένο σε σκοινί

Τ΄ αστέρια όλο νάζι τρεμοσβήνaν  
και το φεγγάρι το ταξίδι σταματά
τι κι αν τα όνειρά μας ακριβύνaν
μια νέα μελωδία, παίζουν δυνατά.

Άκου γλυκά που τραγουδά η νύχτα
Νιώσε τις νότες, στου αέρα την πνοή
όσα σε πόνεσαν στη κρύα λήθη ρίχτα
όλα τελειώνουν, φτάνει η ανατολή.

Νοιώσε το φως, ορκίζομαι το είδα

Πρώτα το ζούνε τα ψηλά βουνά

ο Ταλετάν φωτίζει την  πατρίδα

Κι η θάλασσα μας ψέλνει ωσαννά.

Μορφέα άνοιξε την αγκαλιά της

για να γεμίσει τούτη η ψυχή

πάλι με όνειρα αληθινά δικά της

το αύριο περιμένει την αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/11/2014=14=5

Η νεράιδα της Μάνης

Από το ομώνυμο βιβλίο - Κείμενο Βασίλης Πουλιμενακος - Μουσική Zero-project - Αφήγηση Δήμητρα Τάμπαση - Μετάφραση Τάνια Κρητικού - Επιμέλεια video clip eldimi-eldimaki

Άγρια Γλαδιόλα

Στης ασφάλτου την άκρη, με ρομφαία αντάρτη,

κεχριμπάρι του δρόμου, σε φτερά πελαργού,

εξαγνίζεται η Νιόβη,  ροζ διαμάντι που κόβει,

πρώτη αγάπη του Δία, μάννα του Πελασγού.

Στην γραμμή που χωρίζει, και τα σύνορα χτίζει,

πως αλήθεια πεθαίνεις, και σαν ψέμα πως ζεις,

σαν αρχαία σοφία, που συνθλίβουν στροφεία

προϊόντα του χρόνου, και μιας μάζας πεζής.

Με το μέλλον που γέρνει, και ελπίδα δε φέρνει,

σαν κουβάρι μπλεγμένο, με κρυμμένη αρχή,

θαρρετά μια γλαδιόλα, σε σκληρή καραμπόλα,

μαστιγώνει τη θλίψη, μιας ψυχής προσευχή.

Τσακισμένο το σώμα, δεν χαλάρωσε ακόμα,

μα η αύρα του σπόρος, να κεντρίζει τη Γή,

ρίζα φτιάχνει τον πόνο, κοροϊδεύει το φόνο,

σαν λουλούδι φυτρώνει, του θανάτου φραγή.

Μια γλαδιόλα μονάχη, σ ένα δρόμο υπάρχει,

που κανένας δεν βλέπει, όπως τρέχει τυφλά,

μια ασπίδα κρυμμένη, Σπαρτιάτης κραδαίνει,

στην σπηλιά του Καιάδα, και μιλά σιωπηλά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/11/2014=11=2 

Τ άνθη της πέτρας

T άνθη τ’ αμύριστα, δειλά σε βράχους που φωλιάζουν,

δεν νοιάζονται για το βοριά, χατίρια δεν γυρεύουν.

Ούτε λυγίζουν στην βροχή, στο χιόνι δεν τρομάζουν,

και μένα θράσος περισσό την νύχτα κοροϊδεύουν.

Τ άνθη τ’ απότιστα, δειλά σε πέτρες που φυτρώνουν,

δεν γύρεψαν ποτέ νερό,  πυξίδα δεν χρειαστήκαν.

Μοναχικά  την συντρόφια, με ήλιο τη φορτώνουν,

στου βράχου μια μικρή σχισμή, απ τον αέρα μπήκαν.

Τ άνθη τ’ αμάραντα , δειλά σε πέτρες που λυγίζουν,

δεν τα τρομάζει ο χιονιάς, ούτε στο κρύο σκύβουν.

Ξέρουν μονάχα ευωδιά, και χρώμα να δωρίζουν,

για αυτό μένουν αιώνια, τα δάκρυα τους κρύβουν.

Τ άνθη τα πέτρινα σκληρά, μα καθαρά και ωραία,

δεν θα βρεθούν ακούραστα, δεν θα φανούν τυχαία.

Χρειάζεται ενέχυρο ζωής, δεν φτάνει το μοιραία,

Γιατί ριζώνουν σε γκρεμούς, κ έχουν ψυχή αρχαία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/11/2014=16=7