Οἵ τε Λάαν εἶχον…….

Στην  πέτρα που σκαλίσαν οι προφήτες

ραγίζουν στους αιώνες οι γραφές.

Πάνω της ασελγούν θανάτου αλήτες

Μα το ηλιοφώς στεγνώνει τις ραφές.

Καθένας από εμάς σπάει κομμάτια

όνειρα εφιάλτες σβήνουν οι αυγές.

Δαφνόφυλλα κοσμούν τα μονοπάτια

μιλά η σιωπή, και πνίγει τις κραυγές.

Πίσω  απ την χάλκινη της μοίρας πύλη

σπόροι του χρόνου σπάρθηκαν δειλά.

Τους πότισαν οι πράξεις με την σμίλη

Αυτών που ξέρουν, μα κανείς δεν ξέρει πιά

Είναι η γνώση ο θανάσιμος μας φίλος,

όταν κανένας δεν θα λέει κανενός.

Στα χέρια ανόητων, σβήνεται ο ήλιος

το μέλλον είναι απαρτία του μηδενός

Η σύγχυση είναι η καταστροφή μας

γιατί σερνόμαστε σε λάθος μονοπάτια.

Να καταφέρουμε να βρούμε την στροφή μας,

γέλιο να ανθίσει πάλι, στα θλιμμένα μάτια.

Στο πίσω μέρος του μυαλού που αγνοείται

μπορούμε όλοι να καθίσουμε λιγάκι.

Βρες τους παλμούς, και νοιώσε πώς δονείται

το μέγα τιμημένο της ψυχής κορμάκι.

Ακροβασίες της ζωής σαν πεταλούδες,

Είναι ατσάλινο το νήμα του θανάτου.

Τα λόγια μόνα τους, ελπίδες φρούδες

Και Γολγοθάς, η στάση του Πιλάτου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/5/2014=19=10=1

Άφες αυτοίς αγγέλειν

Μάγισσα Κίρκη, θα σε βρω, στο δρόμο της οδύσσειας του ονείρου 

το πρόστυχο ραβδί σου το ξερό, θα κάψω στα γυρίσματα του απείρου
Η στάχτη του χαμένη στο νοτιά, η θάλασσα τα ξόρκια θα σκορπίσει
ο ήλιος να σκαλίσει την φωτιά, να γεννηθεί ζωή να σε γκρεμίσει

Τα σκορπισμένα λόγια του βοριά, σε ατσάλινο σχοινί θα τα στεγνώσει

Η  ανατολή θα σπάσει τα λουριά, να βρει κουράγιο να σε μαστιγώσει

θα ξαναπάρουν σχήμα τα βουνά, στην δύση ο ουρανός δεν θα ματώνει

δίχως ποτέ, και δίχως πουθενά, ανέσπερο το φώς που εξημερώνει.

Μια πεταλούδα μια ψυχή και ένα λουλούδι, σε μια πατρίδα πέτρινη φτωχή
Γράφει στις πέτρες της μικρό τραγούδι, Φτηνό το τέλος μα πανάκριβη η αρχή.

Το καντηλάκι μας θα φέγγει το σκοτάδι, όσο χρειάζεται πάντα παντού και ως,

την αρμονία της ψυχής μας με τον άδη, να βρούμε, και να τυλιχτούμε με το φως

Σκλάβοι του φαίνεσθε ελεύθεροι του είναι, γονείς με δύσκολες επιλογές

Νέα γενιά στον πειρατή σου μείνε, σκίσε και κάψε τις ακάλυπτες πληγές
Έτσι  ο αέρας θα σηκώσει και θα πάρει, την αμαρτία που σκοτίζει το μυαλό

Φτάνει ξημέρωμα με λεβεντιά και χάρη, δίνει ανάσα στον κατάξερο πηλό

Κόντρα στις ψεύτικες κραυγές του δρόμου, ασπίδα άτρωτη μοιραίας επαφής
σινιάλο νάχει τις αυγές του κόσμου, ν΄ανοίξει τις σφραγίδες της γραφής.
Σαν από θαύμα σε ψυχές αρχαίες, έξω απ τον χρόνο, σε ένα τόπο δανεικό

Χέρια απλωμένα στήνουν τις παρέες, δεν σε πληγώνω, που διαλέγω ενικό.

Έπλεξα στα φτερά του Αγγέλου το χρησμό σου όταν τελειώσει η αλήθεια θα φανεί.
Δεν δίνουν χάρισμα αστέρια στ' όνειρο σου, αν δεν μπορέσεις να τεντώσεις το σχοινί.

Μια εξουσία ένα ύφος ξεριζώνει τα παιδιά του, ξέρει τι θέλει και το κάνει εφαρμογή

Είναι ευτυχία που χωρίς την άδεια του, λουλούδια ανθίζουν και μαραίνουν την πληγή.

Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι, το τίποτα είναι τα πάντα για σας.

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/5/2014=17=8

Προσομοίωση

Σαν αγκαλιά που κλείνει μόνο μ αγκαλιά κι απέ κλειδώνει,

Σαν το πουλί όταν το ταίρι του χαθεί, μονάχο μαραζώνει

Σαν ίσκιος που χωρίς το φως, σε κρύες νύχτες αργοσβήνει,

Σαν σκόνη που γυρνά χωρίς σκοπό, με τού βοριά την δίνη

Σαν αποχρώσεις της ζωής φτηνές, δεσμά κορδέλες ξεβαμμένες

Σαν ουρανός που γράφει ακούσια ποινές, γραμμές φαρμακωμένες

Σαν δύο χέρια κρεμασμένα στο κενό, ξεροί σβησμένοι φάροι

Σαν κούτσουρα σε πόλεμο φτηνό, αδόξαστοι  νεκροί φαντάροι

Σαν χείλη που δεν ξέρουν, και δεν έσμιξαν ποτέ στ΄αλήθεια

Σαν πέταλα θλιμμένου λουλουδιού, σε νερωμένα παραμύθια

Σαν μάτια που δεν άγγιξαν το φώς, σβησμένα έρημα αστέρια

Σαν στήθη που δεν έφτιαξαν φωλιά, κυνηγημένα περιστέρια

Σαν παρομοίωση, η σκέψη  ακροβατεί, ουσία, επιφάνεια και βάθος

Σαν προσομοίωση, χαζεύει η ζωή, εικόνα, αποτύπωση και λάθος.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/5/2014=18=9  

Πνεύμα ζωής

Ταυτίστηκα στη γύρη σου, προσαρμοσμένη ελπίδα

Κόβω πτυχές από ταυτά και γλύφω μια σφραγίδα.

Πέμπτη ουσία στη γραφή, έβδομη νότα ο κόσμος

Μυρίζει όταν προσκυνάς, γαριφαλιά και δυόσμος

Φορέματα σε τύλιξαν, σκληρά τόσους αιώνες

Σκεπάζουν δήθεν με ντροπή, αειθαλείς λαγόνες

 ΄

Και συ ζωή που γέννησες κι ανάστησες σε βράχους

Πονάς και κλαις αθόρυβα, που εκτελούν άμαχους

Ασπίδα χιλιοπόλεμη, καθήκον του Σπαρτιάτη

Στρώμα θα γίνεις σε παιδί, και κλίνη σε διαβάτη

Αν Ταν σημαίνει ο τόπος μου, και Λα είναι φυλή μου

Δεν θα χρειαστούν τα τείχη σου, ανάσανα καλή μου

Σταγόνες αίμα τ΄ουρανού, και σπέρματα του Κρόνου

ποτίζουν δάκρυα την γη, γεννούν μνηστήρες θρόνου  

Ζευγαρωμένα Διάφανα, δυο χέρια που ενώνω

Βρίσκουν ζωή στην έρημο, με μια αγκαλιά τους μόνο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
23/5/2014=16=7