Της Πόλυ-ξένης….

Γλυκιά μου Πόλυ-ξένη Καβάλα-Βουλιαγμένη σε έψαχνα τις νύχτες σε παρκινγκ εθνικής

Και ξαφνικά σε βρήκα στου ποντικού την τρύπα, σε ένα μαγειρείο πλανόδιας  λαϊκής

Με χόρτασες με σούπα, έβγαλες και μια κούπα, ενώ εγώ ο μαύρος είχα φερθεί σπαθί

Πήρα των ομματίων μου, το πάζλ των κομματιών μου, ψυχολογία Δράμα, και ηθικό ψαθί.

Πόλυ-ξένη αμφιβάλλω,

κι έχω πρόβλημα μεγάλο,

που δεν ξέρω Αγγλικά

Άνοιξε μου την καρδιά σου,

το μπουστάκι, έλα γεια σου,

και θα βολευτώ εξίσου

έστω με Ισπανικά.

Οκ  τέλος πάντων, των τραγικών συμβάντων, συστάσεις ψυχραιμίας, και άλλα συναφή

Θα δείξω χαρακτήρα , απόφαση το πήρα, δεν είσαι τίποτα άλλο, μόνο καταστροφή

Γι αυτό λοιπόν δηλώνω, χωρίς να μετανιώνω, αμέσως ξεκινάω, χωρίς περιστροφές

Θα βρω την Πηνελόπη, η τελικά την Πόπη, να γίνει το δικό της το κάγκελο μαθές

Πόλυ- ξένη αμφιβάλλω,

κι έχω πρόβλημα μεγάλο,

που δεν ξέρω Αγγλικά.

Άνοιξε μου την ψυχή σου,

χάρισε μου το φιλί σου,

και θα βολευτώ εξίσου

έστω και με  Γαλλικά.

Μου λες να ηρεμήσω, μα βγήκες από πίσω, και έμεινα μπουκάλα, αντίο το κρασί

Σε μένα μόνο λόγια, ανώγια και κατώγια, φούμαρα και ιδέες, με γάζωνες φαρσί

Έχεις μια μόνο λύση, να κόψεις το μεθύσι, και μην ανακατεύεις, τα διάφορα μωρά

να γίνεις οξυγόνο, έστω μια νύχτα μόνο, και πάλι στην Καβάλα, να πάμε χαλαρά.

Πόλυ- ξένη αμφιβάλλω,

κι έχω πρόβλημα μεγάλο,

κουνελάκι που θα βρω.

Αφού έκοψες το Ξένη

έχω διάθεση πεσμένη

Πόλυ-ξε-νο-σηκωμένη

Μα τον πέτσινο σταυρό.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/2/2014=11=2

Παν αμάρτημα το παρ αυτού πραχθέν….

Χίλιες ανάσες που κοιμήθηκαν, βουβές, τυφλές, της νύχτας επιβάτες

Χίλιες ανάσες που αρνήθηκαν, ωβές, φυλές, της μέρας τους διαβάτες

Θυμάμαι, όσα έμαθα στο δρόμο χωρίς λόγια, φοβάμαι το άρρωστο κενό

Αυτό που φτιάχνει, κλόουν μοιρολόγια, να με χλευάζουν όταν διαφωνώ.

Κι όλοι εμείς βαθαίνουμε το ρήγμα, σε φάμπρικα δουλεύουμε φασόν

Μάλλον θα κόβουμε με λάθος δείγμα, και ράβουμε με δανεικό πατρόν

Σαν μαύρη Ίριδα με σπάνια φορτία, σαν καταλύτης σε ισόβια στενά

Υπνοβασίας μια κρυμμένη αμαρτία, γυρεύει έλεος σε ρούχα αδειανά.

Άδεια κουστούμια η επιλογή μας, ασφάλεια ηρεμία και εγώ

Φιλοσοφίες άχρηστες η αρωγή μας, αν γέννησε η κότα το αυγό

Η μοναξιά μας έκανε χαλάστρα, και οι στιγμές που γίνανε το παν

Ψεύτικα  χάδια από μια κρεμάστρα, άψυχος έρωτας μ΄ένα μπουφάν

Ακόρεστες του θέλω οι  λαγνείες, τυραννικά του πρέπει τα δεσμά

Σε άδειες αίθουσες ανούσιες ταινίες, προβάλλει άτυπα η Χαλιμά  

Κάποτε βάλαμε δερμάτινο μανδύα,  κρύψαμε  τη ντροπή για το γυμνό

Τόσοι  αιώνες και καμιά  παιδεία, όμως δεν σκέπασε το πρόστυχο κενό    

Μπορεί να είναι ανάγκη η αμαρτία, η Εύα να μας ταίριαξε ταμάμ

Ίσως να έχει η ύπαρξη μας απαρτία, να ξεγελάει πάντα τον Αδάμ

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/2/2014=11=2

Άχρωμα, άοσμα, άγευστα… άπιαστα…

Μην ακούς αυτά που λέω, μόνος κάθε βράδυ κλαίω .

Μέτρα μόνο ότι κάνω, την καρδιά μου να ζεστάνω.

Καμηλιέρη στην Σαχάρα, το ξημέρωμα με βρίσκει

Δίχως σώμα και τσιγάρα, δίχως αίμα και ουίσκι

Έκλαψε η Ανδρομάχη το χαμό του Έκτορα της, μα η Μήδεια σκοτώνει χωρίς οίκτο τα παιδιά της.

Πόλεμο αβυσσαλέο έχουν  στήσει  δύο φατρίες, οι Κολχίδες καταρρέουν, και  δοξάζονται  οι Τροίες .

Θέατρο η παρωδία, μια παράσταση με  πόνο,  με ποιητική αδεία κάνω ασέλγεια στον χρόνο. 

Δίχως μίσχο λουλουδάκια, μαριονέτες εξουσίας,μισθωμένα στρατιωτάκια μάχονται

άνευ ουσίας.

Μην ακούς λοιπόν τι λέω, στο βυθό ακόμα πλέω,

γίνε βάση να πατήσεις, την ιδέα σου να στήσεις.

Μέτρα χωρίς αριθμό,  η καρδιά δίνει ρυθμό

μια στιγμή αιώνια μένει, μοναχά όταν πεθαίνει

Μύρισε η Γή βενζίνη νοθευμένη αδρεναλίνη, τα αγάλματα τρομάζουν κι οι εικόνες τους αλλάζουν.

Σμιλεμένα ιερατεία χάλκεψαν την γραμματεία, σύμβολα θεοί και πένες δίνουν παρά φύσει γέννες.

Του τυφλού το τρίτο μάτι, σημαιάκι στο κατάρτι, τιμονιέρα πεπρωμένου, σωτηρία μεθυσμένου,

σ΄ αυτοσχέδια σχολεία, Zέτα, Δώρα, Αποστολία, Κατερίνα η Μαρία, Σόφη και Ελευθερία.

Άκου μόνο την φωνή σου, γίνε φάρος στο νησί σου

βάρκα σε γαλάζια λίμνη, μια μέδουσα στην πρύμνη.

Σαν αχτίδα, σαν στεφάνι, να μαγεύει και να κάνει

η ματιά σου τα νερά, διαμαντάκια αστραφτερά.

ΟΥΤΙΔΑΝΟΣ

7/2/2014=16=7

Ψυχολογισμός, η Ψυχονούς… αέναο δρομολόγιο

Ξόδεψα πολύ χρόνο, αισθήματα, μοίρασα κομμάτια από την ψυχή μου,

 για να ζήσω ένα διαφορετικό ηλιοβασίλεμα…

Ένα ηλιοβασίλεμα των γερακιών… για να ξημερώσει μια ανατολή αετών!

Τώρα ξέρω… ξόδεψα πολύ λίγα!!!

Τι κι αν ξοδεύω τον ιστό μου σε πορνεία

Κι αν μου σκορπάει το μυαλό η ειμαρμένη

Έχω μονάχα των ματιών σου την λαγνεία

Όμως μου λείπει  άλλου είδους ερωμένη

Θέλω τα τόσα που σκορπίζει ο αέρας

Θέλω να νοιώθω πως αλλάζει ο καιρός

Να ταξιδεύω μοναχός στο φως της μέρας

στον άλλο κόσμο να πετάω ισχυρός

Να εξατμίζομαι στην εθνικής τις νύχτες

Να γράφει το κοντέρ μου, είμαι εγώ

Ίδια ταχύτητα με συντροφιά ξενύχτες

Μόνο τη θάλασσα μου κι ένα φορτηγό

Να γίνομαι αρχή, του κάθε τέλους,

καθρέφτης του ειδώλου της ψυχής

άλλοτε ο Ερμής του Πραξιτέλους

κι άλλοτε μια φιγούρα εποχής

Σ αυτό το δύσκολο μικρό ταξίδι

Μέχρι να πέσει του θεάτρου η αυλαία

Άλογα ανθρωποφάγα του Διομήδη

διαφύλαξα την φτέρνα του Αχιλλέα

Τι κι αν ξοδεύω έρωτες και ιδρώτα

Κι αν μου ρουφάνε την ουσία ενοχές

Έχω μονάχα το κΟρμΙ όμικρον γιώτα  

Όμως μου λείπουν οι άλλες συλλαβές

θέλω ν΄ ανοίγω δυο σκέλια εγκεφάλου

να ξεγεννάω το μη ον που εγκυμονεί

το ον γονάτισε στην δύναμη του Τάλου

γρυλίζει απαίσια με αλλιώτικη φωνή.

Να αγγίζω την αξία στους αιώνες

Να μπαίνω στων κυττάρων τις δομές

Δεν φτιάχτηκα να υπηρετώ ορμόνες

Το κάνουν τόσοι στις κοινές διαδρομές

Και αφού τα πάντα όλα γίνουν ένα

Να είμαι αέρας, κι όταν δεν το θες

Να με θυμάσαι  μόνο σαν κανένα

Στο σήμερα το αύριο και το χθες

Αύρα μου τρισυπόστατη, γίνε ουσία

φύσα και χάρισε στα φρένα μου πνοή

Στο βάθος σκέπτομαι πως συνουσία

μοιάζει κι γέννα ανάποδα, μ΄ αναπνοή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

2/2/2014=11=2