Αλκυονίδες

Ένα φεγγάρι κόκκινο που ξεχειλίζει

Ξυπνάει φλογισμένα  κιτρινολουλούδια

Βαφεί την θάλασσα, ανάσες καθρεφτίζει

Άδουν σειρήνες του ερώτα τραγούδια

Βλέπει ο θεός την νύχτα και ερωτάει

Φεγγάρι, τι ζητάς στο πέρασμα σου;

Γυρεύω δρόμο, στην αλήθεια Πασιφάη

Στον ουρανό, αναζητώ το κάλεσμα Σου.

Μείναν τα χρόνια έρημα, χωρίς ημέρες

Στάλαξε ρόδο, της σελήνης το στεφάνι

Τσάκισε η θάλασσα, κορμιά στις ξέρες

Ήρθε η αυγή, και έσβησε την πλάνη.

Είναι χειμώνας, το στενό το μονοπάτι

Το πέρασμα στην άνοιξη, δυο κροτίδες

Φιλιά αποκαΐδια, τυλιγμένα στο αδράχτι

Σπέρνουν αστέρια  οι ζεστές αλκυονίδες   

Ένα φεγγάρι χρυσαφένιο που φωνάζει

Ψηλώνει ο νους, σε τόσα παραμύθια

Βροντά η καρδιά, το στήθος οργιάζει

Άκου θεέ, δεν είναι ο έρωτας συνήθεια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/6/2013=19=10=1

Κυνηγητό

Στα βλέμματα τ’ αφώτιστα, σπίθες μεθάνε,

Ματιές κουφάρια, που ποτέ τους δεν γελάνε

Πάγωσε στα βουνά της ίριδας το χρώμα

Γιατί η γριά μητέρα τους δεν τάισε ακόμα

Μάσκες πουλιών, στο πέταγμα πονάνε

Πληγώνουν και πληγώνονται, σκορπάνε

Καπέλα, νύχια, ράμφη, άκοσμο τρεχαλητό

Δεμένοι σκλαβωμένοι, σ’ άψυχο κυνηγητό.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/6/2013=17=8

Νυκτωδία

Νύχτα μου όμορφη, γλυκιά, μισό φεγγάρι,

Για να χορτάσει το βαθύ ερωτευμένο κριάρι

Πεπλοσταγόνες του έρωτα, μετάξια δαντελένια

μην σέρνονται σε αμμουδιές, σε βράχια κοραλλένια

Απλώστε χίλιες αγκαλιές, αγάπης ν΄ ακουμπήσουν

Χίλιες ανάσες ποθητές, χίλιες φωτιές να σβήσουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/6/2013

Τρισδιάστατα ημιτελή….ένα το ζητούμενο!

Έτσι που μου μιλάς για αγάπη, αθέλητα φουρκίζεις την ζωή

Κρατάς σφιχτά το δάκρυ, χείμαρρος στην καρδιά σου, η ορμή

Μετράς σταγόνες της βροχής, σαν διαμαντένια δαχτυλίδια

Και στις ανάσες της ψυχής, στολίζεις τιποτένια μπιχλιμπίδια. 

Και εγώ που τώρα δεν μιλάω, φυλάκισα τις λέξεις τον χειμώνα

κράτησα μόνο φυλαχτό να πάω, μια τρυφερή θλιμμένη ανεμώνα

Λόγια γυαλιά που καίνε, σκουριασμένα χωρίς ράγες τραίνα, 

σε μια αγκαλιά να κλαίνε, τα δάκρυα μελάνι σε μια πένα.

Πονάνε οι κούφιες αγκαλιές, πληγώνουν τα θολά τα μονοπάτια

Κρύβονται φίδια στις ξερολιθιές, λάθος σαν κάνουνε τα μάτια.

Δεν έχει θέλω με παιχνίδια, το ψέμα δεν σκοτώνει την σκληράδα

Κρύο του πάγου πνεύμα, να ψιθυρίζει τ’ όνομα μου η σοροκάδα.

Καθώς το ρυάκι της ζωής κατρακυλάει, παλιά ηχώ, μιλάμε λίγο

Χίλια φιλιά, χαρίσματα σε ωκεανό ζητάει, σκιές λένε να φύγω.

Στιγμές του χρόνου τα σημεία λάμπουν, ο άνεμος βοά «τα λέμε»

Πονάει τους νεκρούς της νύχτας, να αγκαλιαστούμε και να κλαίμε.

Τόσοι πολεμιστές, χαρά και γέλιο, δάκρυα πονεμένα  στην βροχή

Αυτοί που κάνουνε το ψέμα ευαγγέλιο, μόνο σκοτώνουν την αρχή

Βρισιές και πτήσεις χαμηλές στην θλίψη, καίνε τα ρόδα της αυγής

Αγγίζοντας μια σπάνια στύση, βυσσοδομούν στην χώρα της κραυγής

Ασήμια στάζει ο ουρανός, πολύτιμα τα δάκρυα λαμπρά πετράδια

Αχολογά ο κεραυνός, σκίζουνε ουρλιαχτά, της νύχτας τα σκοτάδια

Μπάσταρδοι τα παιχνίδια σας, σήψη μυρίζουν σε νερό Πιλάτου

Κόψτε πανί απ τ΄ αρχίδια σας, και ράψτε την σημαία του θανάτου.

Σκιές μιαν άλλη μέρα ξεκολλάμε, δεν μας πειράζει που πεθαίνουμε συχνά

Πάντα την κρύα σκανδάλη αναμασάμε, θα σπρώχνουμε βολίδες στα ψαχνά

Είναι στραβό, το ψέμα σκύλε να μετράει, δεν θέλω να ξεχάσω, πότε, η στιγμή

Ζωή κρυμμένη καραούλι, με αίμα θα κυλάει,  μέσα στου χρόνου την ρωγμή.

 

Στον θάνατο άμα τύχει και ορκιστούμε, πρόστυχο ερωτοκύλισμα σε βούρκους

Κόλασης γκρίζο Ρουβικώνα θα διαβούμε, αιτία να  κρεμάσουμε τους Βρούτους

Κανείς ποτέ δεν ρώτησε τι να σημαίνει, αγαπαθρώποι, ζωθανή, ματαιοδρόμοι

Με φως το γράφει ο Ήλιος που ζεσταίνει, και το διαβάζει ο Ένας η οι Νόμοι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2013=22=4

(τρισδιάστατος+1, το ζητούμενο)