Η λήθη

Σπασμένα θραύσματα κρυστάλλων οι μνήμες,

κυνηγιούνται, συναντώνται, συγκρούονται

μέσα στα στενά μονοπάτια των νευρώνων του εγκεφάλου.

Ψάχνουν απεγνωσμένα την μήτρα της λησμονιάς….

Να ενωθούν,

Να βουλιάξουν,

Και να πάρουν το σχήμα της.

Αντιστέκεται αυτή….

Αιμάτινοι πίδακες θλίψης εκτινάσσονται από τα σπλάχνα της,

κλειδωμένα δάκρυα φωλιασμένα στις σχισμένες φωτογραφίες,

σπασμένες φτερούγες λευκών περιστεριών καρφωμένες στο χώμα.

Γροθιές σφιγμένες οι αντοχές της ψυχής,

ορμάνε να ξεδιπλωθούν κραυγάζοντας…

Στην λησμονιά είναι η χαρά…

Κατερίνα Βαλμά

Έφυγες......

Τα σπαράγματα του έρωτα πάνω στην λευκή πεδιάδα του σεντονιού,

γκρεμός αδιάβατος το βαθούλωμα στο μαξιλάρι,

ξερές πια λιμνούλες οι σταγόνες της πάλης των κορμιών

Βαθιά ανάσα

να ρουφήξει τους τελευταίους υδρατμούς των σπασμών της ηδονής

να αποτυπωθούν στον καμβά της μνήμης.

Απεγνωσμένα τα χέρια ανιχνεύουν τον βωμό της ερωτικής κατάθεσης

απάντηση ζητούν… θα ξαναρθεί ;

Χάνεται η Κασσάνδρα μέσα στην ομίχλη της απώθησης

την Αφροδίτη καλεί…

Καγχάζει η θεά του έρωτα αλλά αυτή ελπίζει…

Ελπίδα και ζωή μαζί…

Κατερίνα Βαλμά 

Έρωτας

Πνοή ηδονής το αγέρι, σείει και ανεμίζει τα πέταλα των ανθών,

Σαν πολύχρωμες φουστίτσες ανέμελων γυναικών, που χορεύουν στις πλατείες..

«Σ’αγαπώ» φωνάζουν… τινάζοντας τις γυμνές γάμπες στον αέρα κραυγή και πρόσκληση μαζί…

Σφίγγουν τα χέρια στο στήθος, φωλιά ζεστή για τον αόρατο εραστή.

Μάτια θολά από την προσμονή, μαλλιά στολισμένα από αλμυρές σταγόνες πόθου…

Πνίγουν στα σωθικά τους τις κατάρες των μαινάδων και ικετεύουν….

Έλα,,, Σ’αγαπώ,,,,,

Κατερίνα Βαλμά 

Ο χρόνος

Γκρίζα η στάχτη μες το ποτήρι, ράγισε το κρύσταλλο

γκρίζα αντανάκλαση, πάνω στο μαύρο τετράγωνο του χρόνου που επίμονα μας χτυπάει,

σαν τα σφυρίγματα των τραίνων πάνω στις προσόψεις των σπιτιών.

Ραγισμένο το κρύσταλλο σαν την πέτρα του δαχτυλιδιού σου

με χρυσό περίγραμμα, να ξεγελάει το ανίδεο μάτι

Γκρίζο…. Το λευκό που άφησες,

να παλεύει με τον μινώταυρο το μαύρο,

δεν ποθείς….

Τα χρώματα ξεράθηκαν,

στεγνή καμένη γης μαρμαρωμένα τα χείλη,

παγωμένος ο ασπασμός,

σκλαβωμένη η ανάσα στην φυλακή του νου και η ψυχή,

ασημένια κλωστή γύρω από το αδράχτι της καρδιάς

να ξετυλιχτεί παλεύει ικέτιδα του ονείρου σου,

λεπίδα να γίνει,

να κόψει τον λυγμό…

Κατερίνα Βαλμά