Ιστορία μιας απεγνωσμένης.

Βρισκόμασταν σ ένα μπαράκι πάνω από ώρα. Η κολλητή μου, που είχαμε να βρεθούμε καιρό, αγνοεί την ύπαρξή μου. Σ ένα ψηλό σκαμπό, απέναντί μας, καθόταν ένας τύπος κι εκείνη είχε  κολλήσει το βλέμμα της από την αναθεματισμένη ώρα που μπήκαμε. Αρκετά γοητευτικός ο τύπος, τρωγόταν. Το ίδιο όμως τρωγόταν με τα νύχια της η δικιά μου κι εγώ έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό... πήρα το λόγο:
ΚΑΙΤΗ: Μαρία μου τι κάνουμε, θες να φύγουμε μήπως;
ΜΑΡΙΑ: Οχιιιι! Δε φεύγω με τίποτα! Δες διακριτικά τον τέλειο που κάθεται δίπλα από τις τουαλέτες. Δεν είναι θεός; έρχεται συχνά εδώ...
ΚΑΙΤΗ: Όταν λες έρχεται συχνά, που το ξέρεις; τον παρακολουθείς;
ΜΑΡΙΑ: Το γραφείο μου είναι απέναντι αν θυμάσαι και , ναι , τον παρακολουθώ ! Μου αρέσει πολύ.
ΚΑΙΤΗ: Θες να του μιλήσω;
ΜΑΡΙΑ: Τι θα του πεις;
ΚΑΙΤΗ: Για τον καιρό! Τι θα του πω; ότι σου αρέσει και θες να γνωριστείτε...
ΜΑΡΙΑ: Όχι, Όχι, Όχι, θα με περάσει για κυνηγό.!
ΚΑΙΤΗ: τι κυνηγό;
ΜΑΡΙΑ: κεφαλών... Αχ σκέψου, βρες έναν τρόπο ιδιαίτερο, πρωτότυπο και αξέχαστο...
ΚΑΙΤΗ: Επειδή είμαι καλλιτέχνις θα σκεφτώ με τον δικό μου τρόπο.
ΜΑΡΙΑ: Μόνο μη με κάψεις φιλενάδα!
ΚΑΙΤΗ: Όχι Καλή μου, καίω εγώ ανθρώπους;
ΜΑΡΙΑ: Κάνω πως δεν το άκουσα και δεν το σχολιάζω...
ΚΑΙΤΗ: Λοιπόν, πάω τουαλέτα κι επιστρέφω αμέσως!
ΜΑΡΙΑ: Γρήγορα, μπορεί να φύγει.
ΚΑΙΤΗ: Εμπιστέψου με.
( σηκώθηκα περνώντας γύρω από κάποια τραπέζια και κατευθύνθηκα προς τις γυναικείες τουαλέτες. Πέρασα σχεδόν ξυστά από τον τύπο.
Στην επιστροφή μου , δυστυχώς, η φίλη μου ήταν απογοητευμένη και κάπως θυμωμένη )
ΜΑΡΙΑ: Άργησες κι έφυγε... τον έχασα πάει. Πρόσεξες πως μου έριχνε ματιές; μπορεί να του άρεσα αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ. Την επόμενη μπορεί να έρθει με συντροφιά... πάει τελείωσαν όλα. Δείχνει κύριος, επομένως δε θα έκανε ποτέ κίνηση, εγώ είμαι δειλή, φοβητσιάρα κι αγχωμένη εκ γενετής .!
ΚΑΙΤΗ: Κι εγώ είμαι καλλιτέχνα.
ΜΑΡΙΑ: Με κοροϊδεύεις; είπα να κάνουμε μια κίνηση...
ΚΑΙΤΗ: Έκανα !
ΜΑΡΙΑ: Τι έκανες δεν κατάλαβα;
( εκείνη τη στιγμή έβγαλα από την τσέπη μου ένα ανδρικό πορτοφόλι και της το έδειξα κουνώντας το )
ΜΑΡΙΑ: Είσαι τρελή; να τον γνωρίσουμε θέλαμε, Όχι να τον ληστέψουμε !
ΚΑΙΤΗ: Δεν έχεις φαντασία... τς τς τς, ο τύπος είναι ασφαλιστής και κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερος σου. Εργάζεται δυο τετράγωνα πιο κάτω κι έχει όλα τα στοιχεία του στο πορτοφόλι...
ΜΑΡΙΑ: Α κατάλαβα και θα το παραδώσω στην αστυνομία.
ΚΑΤΙΑ: Αχού... και θα τον ειδοποιήσουν οι ίδιοι.! Είσαι χαζή παιδί μου; εσύ θα το παραδώσεις η ίδια, είναι ένας ωραίος τρόπος να γνωριστείτε και να σε θεωρήσει κι έντιμη. Ξύπνα! Θα το πας αύριο το μεσημέρι.
ΜΑΡΙΑ: Γιατί Όχι τώρα;
ΚΑΙΤΗ: Αύριο το μεσημέρι για να σε πάει για φαγητό. Αν είναι κύριος θα σε ευχαριστήσει μ αυτό τον τρόπο. Άσε που όλες του οι κάρτες είναι μέσα...

Χαμογέλασε επιτέλους το Μαράκι μου κι ένα χρόνο μετά παρέλαβα μια ωραιότατη πρόσκληση γάμου. Κουμπάρα δε θέλησα να γίνω κι ούτε θα γίνω ποτέ!

Προξενήτρα ίσως....

Καίτη Δροσίνη

Άτιμο τσάτ

Φίλησα κατουρημένες ποδιές για να έχω μια πεντάλεπτη συνομιλία μαζί της ή έστω μια επαφή. Δε γινόταν αλλιώς, λύνει κ δένει στον όμιλο κι εγώ πρέπει να πάρω τη θέση οπωσδήποτε.

Ζούμε την εποχή του κυβερνοβόθρου που ότι κι αν κάνουμε, πρέπει να το κοινοποιήσουμε.

Αν δεν συμπεριφερθούμε κατ´ αυτόν τον τρόπο, θεωρούμαστε ύποπτοι. Και ναι!

Πρέπει να έχουμε ένα προφίλ τουλάχιστον στο φβ για να μας τσεκάρουν οι μελλοντικοί μας εργοδότες.

Τι να έκανα κι εγώ το φρόντισα το ρημάδι:

διέγραψα Φωτό με μαγιό κ μίνι, με νυχτερινές εξόδους και φυσικά τις υβριστικές με τους πολιτικούς.

Πόσταρα πολλά ρητά και αποφθέγματα σπουδαίων λογοτεχνών και αρκετά κουλτουριάρικα άσματα που αγνοούσα ( ποιος ακούει καλέ τέτοια;)

Περίμενα τη μέρα της αιφνίδιας πεντάλεπτης συνέντευξης.

Περίμενα. Περίμενα πολλές μέρες τελικά...

Ένα μεσημέρι, μου φόρτωσε η μάνα μου τον Στέφανο, γιατί οι γονείς του έπρεπε να παρευρεθούν σε μια κηδεία .

Στέφανος= εξάχρονος διάβολος ή μάλλον ο έξω από δω μεταμορφωμένος.

Με κοίταξε πονηρά και κάθισε αναπαυτικά στον απέναντι καναπέ.

Για μια στιγμή, πέρασε από το μυαλό μου ότι είναι άρρωστο, έτσι ακούνητο κι αμίλητο όπως καθόταν κι έπρεπε ν´ αναλάβω δράση .

"Στεφανάκο μου θέλεις χυμό;"

Με ένα γλυκύτατο νεύμα απάντησε θετικά κι έτσι πήγα στην κουζίνα.

Θέλησα να τον περιποιηθώ δεόντως και του έκοψα ένα μεγάλο κομμάτι κέικ.

Τι το ήθελα η άπιστη;

ΕΡΩΤΗΣΗ: πόσα λεπτά θέλει ένα εξάχρονο να σου καταστρέψει τη ζωή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ένα με δυο δευτερόλεπτα !

Ο διαβολίνος άρπαξε την ευκαιρία και κάθισε μπροστά από το λάπτοπ μου.

Επίσης ο νόμος αυτού του κερατά του Μέρφι λειτούργησε για ακόμη μια φορά στην άτυχη ζωή μου.

Η εξηντάχρονη εργοδότρια, μέγα όνομα στην πιάτσα, κολλητή του υπουργού οικονομικών, χορηγός συλλόγου των Σπετσών και μεγάλων κυβικών, με αυστηρότητα όση δεν μπορεί να περιγράψει κανείς...

Χτύπησε μέσω μέσσεντζερ ... με το προφίλ μου ενεργό και με τον μίνι διάβολο διαθέσιμο για κόρτε:

-Καλησπέρα κυρία Παυλίδου! Εξέτασα το βιογραφικό σας και θέλω να τα πούμε από κοντά. Μπορείτε να έρθετε αύριο στις επτά το απόγευμα;

-Είσαι κ@@λ@.

Ναι...ναι, ακριβώς αυτό που καταλάβατε, αν και οι μισοί το γράφετε με Υ και οι άλλοι μισοί με Β.

Η γυναίκα με μπλόκαρε ακαριαία και το μικρό βλαμμένο, μόλις με είδε να ουρλιάζω, έτρεξε στον καναπέ.

Τι φωνές! Τι κακό! Τρελάθηκα και ήθελα να το σκοτώσω.

Εν τω μεταξύ πλάκωσαν οι μέλισσες , δηλαδή, πολλαπλασιάστηκαν οι συνομιλίες και οι ειδοποιήσεις.

Ο μεταμορφωμένος, δεν είχε περιοριστεί στο τσάτ αλλά:

έγραψε την ίδια φράση κάτω από τη φωτό της Τασίας-Μα καλά την είχα φίλη και δε το θυμάμαι; κάτω από τη φωτό ενός αξιοπρεπέστατου ηλικιωμένου κυρίου, κάτω από μια χορηγούμενη διαφήμιση αλόης, κάτω από θεατρική πρόσκληση Μολιέρος ( έλεος πια! ) και κάτω από μια συνέντευξη Μακρόν σε κάποια εφημερίδα...

Τι να έκανα; τι να έκανα;

έριξα το προφίλ μου μαζί με τα μούτρα μου, με πόνο ψυχής ...

Ελπίζω να ξεχαστεί το γεγονός.

Γιατί Όχι;

όλα ξεχνιούνται στη χώρα μας.

Άτιμο φβ και αναθεματισμένο τσάτ..

 Καίτη Δροσίνη

Πεφταστέρια

-κοιτάζοντας τα σύννεφα, σύμβολα του θριάμβου,

σχήματα και κτερίσματα εικόνες του μυαλού

-Πού ταξιδεύει η ψυχή του άξιου Οδυσσέα ;

πώς μπλέχτηκε το χώμα μας με μυριάδες άνδρες ;

-Δεν ξαποσταίνει η ψυχή ταλαιπωρείται αιώνια,

ξεχνιέται με έναν αργαλειό, πλανιέται σε σαλόνια...

Τα χρώματα, οι ήχοι της και τα πολλά αργύρια,

δεν συναντούν την ομορφιά, τα μάρμαρα, τα δόρια.

-Πόσα χιλιάδες ψέματα πλουτίζονται με γνώσεις;

πόσοι χιλιάδες χάνονται σε ένα παραμύθι;

Η θάλασσα, το κύμα της ακόμη κι ο αχός της,

κρύβουν οργή, κρύβουν χαρά, φιλοξενούν αστέρια

Ακόμη κι απ τον ουρανό αν πέσουν θα ναι εμπρός της

χρυσή βροχή πεφταστεριών, τα συλλογάται αιώνια

Τ αγάπησε, τα πόνεσε και τώρα τα θρηνεί.

Μαζί της όσοι λαχταρούν κι όσοι δεν έχουν τύχη,

ο άνεμος και ο καημός κι αυτοί τη συντροφεύουν,

σαν αγκαλιάζει τη στεριά αυτή την πονεμένη,

με αίματα, με δάκρυα και με κραυγές αθώων

Θα την ξεπλύνει τη στεριά μονάχα αν τη σκεπάσει,

θα εμφανιστεί η αρχοντιά και κάποτε θ αλλάξει

Μια Πηνελόπη καρτερεί, σεμνή κι αναρωτιέται :

θα αλλάξει αυτή η εποχή, θα ανθίσουνε τα σπόρια,

θα βρούνε την ελπίδα τους, θα λάμψουνε στον ήλιο;

Καίτη Δροσίνη

Ωδή...

Που είναι το άστρο μου χαμένο ;
Μήπως είναι ερωτευμένο ή απλά με έχει ξεχάσει;
Σε ποιο σύμπλεγμα πλανιέται
Χαρωπό μα ξεγελιέται και πορεύεται αιώνια ;!
Πείτε του να μην ξεχάσει
Πριν τα μαρμαρένια αλώνια
Στον ορίζοντα να φτάσει !
Η ελπίδα μου φοβάται,
Ούτε τρώει ούτε κοιμάται
πως μου είναι θυμωμένο.
Δείξτε του ένα σημάδι
Να κινήσει και να έρθει
Γιατί θα χαθώ στο νότο...
Τι φοβάται, τι διστάζει ;
Δε θα μείνει πάντα αιώνιο
Ούτε εγώ να το προσμένω
Πρέπει να έρθει και να λάμψει !
Μέσα στα μάτια μου να μείνει
Με χαρά θα περιμένω την αυγή και το ξενύχτι!

[ Κ.Δ. "Αντί ποιήματα" ]

Καίτη Δροσίνη

Η Καρέκλα

Μου εκράταγες το χέρι

Πρόπερσι το καλοκαίρι

Μου’ πες Τσίπρα θα ψηφίσεις

Κι ούρλιαξα να μην τολμήσεις!

Τώρα θέλεις τον Κυριάκο

Άρχισα να σκάβω λάκκο

Που θα πάει αυτή η χώρα;

Μπρος και πίσω όλη την ώρα;!

Κάθε μέρα νέα μέτρα

Τσακωμός για μια καρέκλα

Είπαν πως θα σ’ απαλλάξουν

Μα με φόρους θα σε κάψουν!

Πάνε έξω για να κλείσουν

Τα μνημόνια να σβήσουν

Κι έρχονται με άλλα τόσα

Και μας βγάζουν και τη γλώσσα!

Κάναν τη Βουλή μπουρδέλο

Μπαινοβγαίνουν οι κυράτσες

Τρώνε με χρυσά κουτάλια

Μα φοράνε τις λινάτσες!

Μας περιγελούν οι έξω

Μα δε παίρνουμε χαμπάρι

Εδωρίσαν την Ελλάδα

Ως και το ξερό χορτάρι

Γιατί πολεμούσαν τόσοι;

Πρόγονοι της Ιστορίας;

Για να έρθουν οι ξεφτίλες;

Κι όλα σε «τιμή ευκαιρίας»;!

Γιατί κάθεσαι λαέ μου;

Ξεκουνήσου επιτέλους

Μπήκαν σκύλοι και αλέθουν

Χότζα η Αριστοτέλους;;;

Σε λιγάκι οι γειτονιές μας

Θα γεμίσουν Μιναρέδες

Θα δουλεύουμε για δαύτους

Δε θα ξαναδείς κεφτέδες!

Εν ολίγοις η Ιστορία

Πάντα γράφεται με αίμα

Προτιμώ μια νέα Ελλάδα

Κι από ψεύτες ούτε βλέμμα!

ΚΑΙΤΗ ΔΡΟΣΙΝΗ

19/04/2016

Καίτη Δροσίνη.... ΗΤΑΝ;

HTAN…. κάποια στιγμή που γνώρισα την Καίτη Δροσίνη…

ΗΤΑΝ… ένα απόγευμα στην αλληλογραφία μου, το δώρο της…

ΗΤΑΝ… το πρώτο έντυπο πνευματικό της παιδί…

Η πρώτη της εκδοτική απόπειρα, με εκδότη την ίδια, ΗΤΑΝ πολύ σημαντική για μένα.

Φίλοι και συνοδοιπόροι στις λέξεις και στην τέχνη όπως έγραφε στην αφιέρωση.

Επειδή το κάρμα μας οδήγησε εκεί, οφείλω να παραδοθώ στην μοίρα…

Άνοιξα λοιπόν τυχαία μια σελίδα, ΗΤΑΝ η  24^η….

Είκοσι δηλαδή Κ Καίτη, και τέσσερα, δηλαδή Δ Δροσίνη…

Πρώτη φράση, που αποστήθισα και έγινε και αγαπημένη μου :

«Είσαι σίγουρη ότι τα κεφάλια τα βάλαμε, με την σωστή σειρά, στα σωστά κουτιά;»
Η αμφισβήτηση, η συνεχής αναζήτηση του τέλειου δια μέσου της αυτοκριτικής, και τής αυτογνωσίας.
Το αεικίνητο φτερούγισμα, του μυαλού, τα σκιρτήματα τής ψυχής, και η πιστή εφαρμογή τους από το σώμα, σε όλες τους τις εκδοχές, είναι το ΗΤΑΝ.

ΗΤΑΝ… αναμενόμενο για μένα, γνωρίζω την γραφή και την ψυχή της,

πολυσχιδής καλλιτέχνης, καθαρός άνθρωπος, μου εμπιστεύεται κείμενα, για τα «Ηλιογυρίσματα»,  διαμαντάκια που κοσμούν το ιστολόγιο.

Το ΗΤΑΝ....Είναι μια καταπληκτική ιστορία, ένα υπέροχο κείμενο που σε κρατά από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία.

Είναι ένα παιχνίδι με τον χρόνο, πάει και έρχεται,

Είναι πολύπλευρο, συνεκτικό, χωρίς φλυαρίες, με υπέροχες εικόνες.

Δεν είναι υπερβολή, ότι δυσκολεύομαι να γράψω, μήπως θεωρηθώ μη αντικειμενικός.

Είναι αλήθεια όμως ότι δυσκολεύτηκα να βρω κάτι που δεν αγγίζεται μέσα σε αυτές τις εκατόν ενενήντα σελίδες.

Αναμνήσεις, ιστορία, αρχαιολογία, έρωτας, πόλεμος, εναλλαγές, πλοκή, δράση, μυστήριο.... και άλλα χίλια, όλα με αληθινή απόδοση, φυσικά απ ευθείας από την ψυχή.

Με κέρδισε, σαν αναγνώστη… έγινα ξανά ονειροπόλος.

Με γύρισε πίσω σαν άνθρωπο… ένοιωσα ξανά έφηβος.

Αγάπησα τις αλήθειες της πλοκής… πίστεψα ξανά στην αρετή.

Σε ευχαριστώ  καλή μου φίλη, και συνοδοιπόρε

ΚΑΙΤΗ ΔΡΟΣΙΝΗ

Kaitidross55@yahoo.gr

Ο γυμναστής κι ο εξωγήινος…

Καίτη Δροσίνη

Περιμένοντας το πλυντήριο να ολοκληρώσει και χωρίς η τηλεόραση να παρουσιάζει κάτι ενδιαφέρον, χάζευα στο μπαλκόνι μου τρώγοντας ξηρούς καρπούς το απέναντι διαμέρισμα.
Πριν ένα μήνα μετακόμισε νέος γείτονας, γυμναστής κορίτσια με μπράτσα τούμπανο και χωρίς τατουάζ.
Κάθε βράδυ μετά τις επτά αφιερώνει μια ώρα στον διάδρομο γυμναστικής, προς το τέλος ιδρώνει και βγάζει και το φανελάκι, σήμερα άργησε και μου τελειώνουν και οι πασατέμποι…
Χτυπάει το τηλέφωνό μου αλλά δε σηκώνομαι από το κάθισμα με τίποτα…
Βλέπω ότι σκύβει και σχηματίζοντας χιαστί τα χέρια του τραβά προς τα πάνω το φανελάκι…
-Έψιλον!
Τι κάνεις;
Μου έλειψες τρελογήινο πλάσμα!
-Βρε καλώς τον!!!
Επιτέλους κατέβηκες δίμετρε Αρειανέ μου, πόσοι μήνες πάνε αλήθεια… καλά είσαι αναίσθητος τελείως;
Δε σε νοιάζει αν ζω ή πέθανα!!!
Αίσχος σου!
-Έψιλον λυπάμαι αλλά γνωρίζεις πως δεν έχουμε τις δικές σας αισθήσεις, λειτουργούμε διαφορετικά να μη τα αναφέρω πάλι.
-Τι γίνεται;
Σας ανακάλυψαν τα Αμερικανάκια;
Όλο ότι βρίσκονται κοντά και πλησιάζουν και θα σας εντοπίσουν στον πλανήτη και μπλα μπλα…
-Αχ καλή μου γήινη, γεγονός είναι πως ποτέ δε βλέπουμε αυτό που είναι μπροστά μας και πάντοτε γνωρίζουμε τα πάντα για τους άλλους έστω κι αν βρίσκονται πίσω μας.
Σας μεταδίδουν ανοησίες, βλέπεις ακόμη τηλεόραση;
-Όχι βέβαια, μαθαίνω τα news από το φβ αν κι αυτό κατάντησε παρωδία… γράφει ένας αντιγράφουν χίλιοι και όλα γίνονται βαρετά.
Βέβαια ενοχλήθηκα πολύ με έναν τύπο που λανσάρουν για πρωθυπουργό ΘΕΟΣ φυλάξοι!
Κι όχι τίποτα άλλο, όταν το κάνουν πρωθυπουργό οι ίδιοι θα τον βρίζουν… τον άλιεν…
-Α όχι!
Σε παρακαλώ, έγινε χαμός στην φυλή μου εξαιτίας αυτού του ντίλερ, κάπου χαρακτηρίστηκε ως εξωγήινος… δε μου λες;
Έχει καμία σχέση αυτός με εμάς;
Αυτός είναι άγνωστης φυλής.
-Μωρέ και αγνώστου πατρός αλλά δε το λέμε παραπέρα…
-Έψιλον με καλούν και πρέπει να φύγω, σου υπόσχομαι να σε επισκέπτομαι πιο συχνά και σε παρακαλώ, πρέπει να διαδώσεις σε όλους ότι δεν γίνεται να στηριχτούν σε αυτό το πλάσμα, δονείται το σύμπαν τις τελευταίες μέρες!
-Εγώ τα λέω εγώ τα’ ακούω, εδώ τον θεωρούν «πολιτικό Μεσσία»
-Όχι φίλη μου, θα κάνετε λίγη υπομονή και θα εμφανιστεί εκείνος!
-Ποιος καλέ που πας;;;
Εξωγήινε! Γύρνα πίσω!
Αρειανέεε…κοίτα που κατάντησα και δεν έχω μύγδαλα να φωνάξω πιο παραστατικά!
Ποιος θα εμφανιστεί και τι να εννοούσε;!
Θα αρχίσω αρνητική προπαγάνδα για τα ρεζίλια, δε μπορεί κάπου θα ακουστώ κι εγώ, ίσως κάποιος νέος πολιτικός ή καλύτερα επαναστάτης έρθει από το πουθενά… που να χρωματίζεις τώρα έτσι όπως καταντήσαμε ουράνιο τόξο, μας πήραν στο ψιλό και οι εξωγήινοι…
Αχ όχι… έκλεισε τα φώτα κι ο απέναντι, τέλος η γυμναστική γι απόψε.

Καίτη Δροσίνη

ΑΤΜ...κοινωνία!

Σε γνώρισα στο ΑΤΜ, κρατούσες την γιαγιά σου...

σε κοίταξα με κοίταξες,μου είπες πρώτος "γειά σου".

Δεν είχατε υπόλοιπο τα πλήρωσε η θειά σου,

ο πισινός βιαζότανε, γρύλισες "στη σειρά σου".

Έξαφνα φεύγει ο διπλανός, να πάει στην πλατεία,

εκεί υπάρχει πληθυσμός, και τ΄ΑΤΜ είναι τρία.

Γυρίζει η γιαγιούλα σου, πηγαίνει στην γωνία,

την κάρτα μου λιμπίστικες, έδειχνες αγωνία.

Έτσι λοιπόν την έβαλα με μια μεγάλη ελπίδα,

μα ήταν και εκείνη άκυρη και δεν σε ξαναείδα. 

Καίτη Δροσίνη

Ο Αντωνάκης της γειτονιάς μας...

Σοβαρός και σκυθρωπός, ένας μεσήλικας μετρίου αναστήματος, μελαχρινός με κατσαρά μαλλιά και παχύ μουστάκι, ακολουθεί καθημερινά το ίδιο δρομολόγιο, σπίτι-δουλειά. Πρέπει να εργάζεται πάνω από τριάντα χρόνια ως συμβολαιογράφος, δεν χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του, παρά μόνο τις Κυριακές που πηγαίνει στο χωριό του.

Δε παντρεύτηκε ποτέ και διόλου παράλογο με το απρόσιτο της συμπεριφοράς του.

Οι γειτόνισσες, οι μεγαλύτερες φυσικά, δε τον χωνεύουν τον καημένο λες και τους έκανε ποτέ κακό...

Μεταξύ μας, όποιος δεν ασκεί το χόμπι του κουτσομπολιού, δεν εντάσσεται εύκολα στην μεγαλο-πηγάδα της περιοχής.

Κατεβαίνοντας λοιπόν σήμερα το πρωί και πέφτοντας σχεδόν πάνω του, ρίχνω ένα πλατύ διαφημιστικό χαμόγελο και μια "Καλημέρα" τόσο δυνατή που ακούστηκε μέχρι το διπλανό τετράγωνο... "Καλή σας μέρα Κύριε Αντώνη μας"

( επί τόπου σκηνικό: η απέναντι γειτόνισσα που βγήκε με τη λεκάνη να απλώσει ρούχα, αμάν κι αυτή πρωινιάτικα, την σήκωσε στο κεφάλι της για να κρύψει τα γέλια, ο διπλανός μου κατέβηκε και έριξε -κατά λάθος- τα κλειδιά του για να μη φανεί το κοκκίνισμα , χάχανο μέχρι δακρύων... κι εγώ έντρομη ακούω )

"Μμμμμμέρα" με γυρισμένο ένα στριμμένο βλέμμα!

Τι μου θύμισε;

Τέτοιο μούγκρισμα είχα ν' ακούσω από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ως παιδάκι ανυπομονούσα να πάω στο χωριό του παππού κ της γιαγιάς για να πάμε στο χωράφι! Εκεί ο παππούς είχε δυο μοσχάρια, ένα καφέ κι ένα λευκό, μου άρεσε να τα χαζεύω με τις ώρες, δε μπορώ να πω κι αυτά με χάζευαν... αρκετά μάλιστα!!!

Λέτε να φταίει που είμαι Ταυρίνα και όσο να πεις υπάρχει μια αμοιβαία έλξη προς τα συγκεκριμένα αξιαγάπητα πλάσματα!

Από τότε, δέχτηκα τα πρώτα μου ερεθίσματα όσον αφορά την τέχνη.

Τα ξαδέλφια μου, μαζί με την αδελφή μου, έτρεχαν παντού κι έπαιζαν τα γνωστά παιχνίδια σε όλους μας: κυνηγητό, κρυφτό, μπουνίδι, ξεμάλλιασμα κ.α.

Εγώ, πήγαινα κι έπαιρνα το νερό από το κοτέτσι και το άδειαζα σε μια γουβίτσα με ασπροπηλιά (λευκός πηλός)

Εκεί δημιουργούσα πόλεις και ανθρωπάκια τα οποία βάπτιζα με αγγλικά ονόματα. 

Βέβαια η μάνα μου στρεφόμενη προς τη γιαγιά έλεγε πάντα...

"προβληματικό μας βγήκε αυτό, όλο μόνο του παίζει" 

Έτσι λοιπόν, ο Αντωνάκης της γειτονιάς μας, χαρακτηρίζεται με χίλια δυο επίθετα από μια μάζα ανθρώπων...

Γιατί;

Μα φυσικά επειδή δεν εντάχθηκε σε κανένα καλούπι, κρατά τη δική του απόσταση από την κοινωνία, απολαμβάνει τον εαυτό του και ασχολείται μονάχα με αυτόν!

Δική επιλογή η μοναξιά και η ηρεμία, η εργασία του, αν κρίνω από το βλέμμα του, δεν είναι τόσο επιλογή του όσο καταναγκαστικό έργο προς επιβίωση...

Αυτή λοιπόν είναι η κοινωνία μας, μια μάζα, ένας λαός γεμάτος ταμπού και υποκρισία, αν δεν απορροφηθείς τότε γίνεσαι δακτυλοδεικτούμενος, ακόμη και από τα πιο οικεία σου άτομα!

Καίτη Δροσίνη

Η επιστροφή του "Ασώτου"

-Καλημέρα Έψιλον! Τι κάνεις;
-Καλώς τον άκαρδο Αρειανό, γιατί εξαφανίστηκες;
-Βρισκόμουν εκτός γαλαξία, μην τρομάξεις αλλά πλησιάζουν επικίνδυνοι κομήτες, σε έκοψα στο πρωινό σου... συμπληρώματα είναι όλα αυτά;
-Ναι, κοκτέιλ από ασπιρίνες και ντεπόν... Θέλεις ένα; Πάρε με μαζί σου σε παρακαλώ, δεν αντέχω άλλο τους ανθρώπους...
-Δεν γίνεται Έψιλον τα έχουμε ξαναπεί αυτά!
-Α ναι! Άκου ένα ωραίο... Δελτίο Αντ1 το Πάσχα "Σε λίγα χρόνια θα γνωρίζουμε αν υπάρχει εξωγήινη ζωή στο διάστημα" Δε ξέρεις τι γέλια έριξα; χα χα χα όσο το θυμάμαι... βέβαια μπήκα στον πειρασμό να τους ενημερώσω για την συχνή παρουσία σου...
-Όχι, μη το κάνεις!
-Πας καλά; θα συνεργαστώ με τους κίτρινους; Εμείς είμαστε φίλοι και εγώ εκτιμώ τα σωστά άτομα έστω κι αν προέρχονται από άλλον πλανήτη.
-Κι εγώ σ' εκτιμώ Έψιλον, γι αυτό και δε σε χρησιμοποίησα ως πειραματόζωο... γιατί σου μπήκε όμως η σκέψη να αποκαλύψεις το μυστικό μας;
-Η αλήθεια είναι πως έχουμε βαρεθεί τελευταία με τις ειδήσεις .

Παίζουν μόνο τον Βαρουφάκη και περιφέρουν κάτι λείψανα... Ε θα ήσουν σπουδαία είδηση!
-Δηλαδή θα σου άρεσε να έχεις έξω από το σπίτι σου αμέτρητους δημοσιογράφους κι έναν δορυφόρο να σε παρακολουθεί;
-Θεούλη μου! Τι πήγα να κάνω;

Αλλά δε θα ήταν ωραίο ο κόσμος να μάθει για τη γνωριμία μας... Το πρώτο βράδυ που καθόσουν στη βεράντα μου κι εγώ χάρηκα γιατί είχα κατάθλιψη και πίστεψα πως ήρθε ο Χάρος αυτοπροσώπως;;;
-Έψιλον, τρελή μου γήινη πρέπει να φύγω, μου έστειλαν μήνυμα πως έχουμε εισβολείς στον πλανήτη μου, σε χαιρετώ!
-Έχετε κι εσείς τους μετανάστες σας...;
-Ναι, οι δικοί μας είναι διαπλανητικοί, τους έχουμε όμως παραχωρήσει μια τεράστια αρένα με καταλύματα και φυσικά μπορούν να εργαστούν μαζί μας, όντα με υπόσταση και το κάθε ένα ξεχωριστό, ποιοι είμαστε εμείς που δε θα τους δεχτούμε; γι αυτό τρέχω για καταμέτρηση, θα τα ξανά πούμε! 

Καίτη Δροσίνη 

Η Σύναξη της αυτοθυσίας

Τα περσινά Χριστούγεννα ήταν τα πιο καταθλιπτικά όλων των προηγούμενων χρόνων μου, στόλισα το δέντρο με αγγαρεία και πιστεύω πως ίσως αυτό έφταιξε για την διάθεσή μου στις διακοπές, τις οποίες κ πέρασα στο σπίτι παριστάνοντας το ζόμπι...

δεκαπέντε μέρες εσώκλειστη ένα πράγμα...

σήμερα το πρωί, μάλλον κατά τις 12, κατέβασα τα κουτιά με το δέντρο, στολίδια κ λοιπά μπιχλιμπίδια...

λίγο πριν ολοκληρώσω το στόλισμα και με κολλημένο ένα πλατύ άνευ λόγου χαμόγελο,

ήρθε ο γνωστός...

-Ε75983809298302301201202 Καλημέρα!!!
-Καλώς τον, με τρόμαξες, πως μπήκες;
-Η γκαραζόπορτα είναι ανοικτή... 
-Μα δεν έχω γκαράζ...
-Ναι, του γείτονα εννοώ και ανέβηκα από τη ταράτσα.

Γιατί όλοι οι γήινοι στολίζετε πράσινα δέντρα στα σπίτια ενώ τα καταστρέφετε καίγοντας τα στα δάση;
-Αχ... άσε τα δάση, είναι ΜΕΓΑΛΗ ιστορία.

Στολίζουμε για τα Χριστούγεννα που φέτος επαναλαμβάνω στον εαυτό μου θα είναι μοναδικά!!!

Εσείς στο πλανήτη σας δε γιορτάζετε κάτι... ξέρω΄ γω, όλοι μαζί ενωμένοι και ευτυχισμένοι;
-Ναι, φυσικά... την μέρα της Σύναξης!
-Ποιας σύναξης, της Θεοτόκου;
-Βλακείες Ε, λες και δε στα έχω ξαναπεί;

Με κουράζεις ώρες ώρες...
-Ε πες μου να ξέρω ντε... μας χωρίζουν τόσοι πλανήτες και αστεροειδή, που να σας παρακολουθήσω...
-Είναι η σημαντικότερη στιγμή του πλανήτη μας,

ονομάζεται "Η Σύναξη της αυτοθυσίας" 

δε μπορείς να φανταστείς τι συναίσθημα βιώνουμε...

Η φυλή μου διαθέτει ικανά και πανίσχυρα όντα τα οποία αυτοθυσιάζονται κοντά στον Ωρίωνα κατά την ηλιακή έκλειψη.

Πεθαίνουν για το καλό μας, αφήνουν τους πιο υγιείς να συνεχίσουν τον πολλαπλασιασμό μας.

Ακούγεται θλιβερό αλλά έχουν πλήρη αίσθηση της ατομικής τους κατάστασης, αυτοθυσιάζονται, καταλαβαίνεις;;; 
-Έμεινα τώρα, εσείς είστε τελικά σπουδαία όντα!

Με συγκίνησες αλλά και από την άλλη με προκαλείς και δε θ΄αντέξω να σε ρωτήσω...
-Ελεύθερα Ε75983809298302301201202 
-Πόσο πληθυσμό έχουμε τα Ελληνικά όντα;
-Θες ακριβή αριθμό ή αναλυτικούς κωδικούς για τον καθένα σας;
-Αχ αχ αχ, όχι πάλι, μόνο αριθμό!
-Περίπου 10.815.197
-Αφαίρεσε 300 όντα...
-Γίνονται 10.814.897
-Τέλεια!!!

Θα μου την κάνεις αυτή τη χάρη;

Σε παρακαλώ, μόνο εγώ διαθέτω εξωγήινο βύσμα...

ξέρεις που κωλοβαράνε όλη μέρα;

Στην πρωτεύουσα μας, σε ένα πρώην παλάτι... δε θα σου ζητήσω άλλη χάρη please!!!!
-Χα χα χα Εψιλον, διαθέτεις χιούμορ;

Πρέπει να το ζητήσουν οι ίδιοι αυτό...
-Τώρα σώθηκες, αυτοί ζητάνε από μας να αυτοθυσιαστούμε, άσε που τους ακούμε και ένας ένας παίρνουμε σειρά...

Σε παρακαλώ, δε θα ζητήσω κάτι άλλο, ρίξτε κατά λάθος έναν δίσκο ή μάλλον όχι έναν κομήτη να βρει κέντρο, μεγάλο γιατί σέρνονται και κάποια βουβάλια εκεί μέσα.
-Έχετε τη δύναμη στην ψυχή σας και ασχολείστε χρόνια τώρα με ανοησίες, Ε75983809298302301201202 είναι απλά 300 ανόητα όντα,

δες τον αριθμό που προκύπτει και καλές γιορτές!!!

Καίτη Δροσίνη 

Η ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ, ΤΟ ΓΟΒΑΚΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ...

Ανάθεμα τη μοίρα μου και τη κακή μου τύχη!
Αριστούχος οικονομολόγος και πνίγομαι στο κάρβουνο... όχι άλλο κάρβουνο... ΠΥΡΗΝΟΚΑΡΒΟΥΝΟ ακούγεται πιο σικ!
Άγρια χαράματα στην κόψη του ονείρου, ποιού ονείρου;
Το ότι θα σκάσει μύτη ο Πρινς από κάπου και θα με στέψει Κουίν!
Όχι καλέ, δε ζω με ψευδαισθήσεις... μετράω τις μέρες για να πληρωθώ, πόσα;
Ούτε στον παπά δε το λέμε γιατί θα μας αφορίσει, αν μας αναγνωρίσει δηλαδή με τόση μουτζούρα που κουβαλάμε... τι είναι αυτό θεούλη μου, τέτοια κατάντια;
Φάτσα σκονισμένη και μαλλιά λιγδιασμένα σε καθημερινή φάση.
Όχι τίποτα άλλο, βάλαμε και μέσον για τη δουλειά μου, ναι ναι!
Επιτυχία η εργασία μου Αλλά κι εγώ, κοριτσάκι πράμα, εικοσιπέντε ετών, που να πρωτοπώ για το αντικείμενο μου και ποιος να με θαυμάσει...
Ντρέπομαι, γονατιστή ολημερίς να τσουβαλιάζω πυρηνοκάρβουνο...
Μωρέ να το λέω πιο συχνά έτσι;

όσο να πείτε βγάζει κάτι το επιστημονικό... Πόσοι το γνωρίζουν;
Να μπορούσα να χωθώ στο λογιστήριο θα ημουν αρχόντισσα!
Εκεί όσο να πεις θα ήμουν στολισμένη, θα ανέβαζα και καμιά φωτο στο χαζομαραφέτι όπως κάνουν όλες οι φυσιολογικές κοπέλες!
Ντακ φεις, στο γραφείο με καναδυό συναδέλφους...
Πω πω γεμίζει το στόμα σου...
"Ναι, ο συναδελφός μου από εδώ" "το γραφείο μας, έχει και θέα προς αμπελοχώραφα καλέ δείτε δείτε" άλλη μια κοντινή φωτό και στο βάθος κήπος!
Αλλά να προσγειωθώ και πάλι στα δικά μου, τι να φωτογραφίσω από τους δικούς μας έρμους μαύρους;
Σάμπως θέλουν να μας δουν έτσι;
αποστροφή στην εικόνα και αναστεναγμός κατάντιας...
Όχι φίλε μου, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή και καμιά κατάντια, αυτό που σε μαραζώνει από την άλλη είναι η αδικία...
πόσοι αγράμματοι σε θέσεις κύρους και πόσοι πτυχιούχοι άνεργοι και με μεροκάματα που τους αλλοτριώνουν;
Αλλάζω γρήγορα θέμα γιατί έπεσα και λίγο ακόμη θα θαυτώ εις τον πυρήνα, μωρέ σαν να το συνηθίζω λιγουλάκι...
Και μεθάυριο πληρωμή!
Ίσα που περισσεύουν πενήντα ευρώ...
Επομένως θα βάλω στην άκρη δέκα ευρουλάκια για το ποτό μου, καλέ ναι, βγαίνω μια φορά το μήνα με τα κορίτσια, δέκα στην άκρη για να έχω μια μικρή περιουσία και φυσικά θα αγοράσω τις πράσινες γόβες που κόλλησα εδώ και ενα μήνα!
Αχ ναι, θα στολιστώ γιατί όσο και να το κάνεις η ομορφιά με λίγες πινελιές και ενα καλό ρουχαλάκι αναδεικνύεται, πόσο μάλιστα με τις ψηλές γόβες!

Θα ρίξω τέτοιο λούσιμο που όχι κάρβουνο δε θα μυρίζει αλλά θα φουντώσει το μαλλί αλά Τάρνερ και θα το χαρώ!
Στο λατρεμένο μου μπαράκι τώρα...
Απίθανη μουσική και ζεστό περιβάλλον, σοβαροί νεαροί και τσαχπίνες κοπελιές, τι ωραία που περνάμε!

Ειδικά εγώ που πιάνω στασίδι κάθε φορά στη γωνία τέρμα, αυτό πάλι μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντικοινωνικό.
Μα δε μπορώ το μπιρι μπιρι θέλω να απολαύσω τη μουσική, αφήστε με επιτέλους!
Αρχίζω να πιστεύω πως είμαι δύστροπη, μα βλέπω τις φιλενάδες να ξεχύνονται εκεί μέσα σαν τα λαγωνικά...
καλέ αφήστε τους, θα κάνουν αυτοί το πρώτο βήμα...
δείτε εμένα, πόσοι με πλησιάζουν με τόση ξινίλα;
Εντάξει έχω τις επιτυχίες μου κι εγώ σε μέτριο επίπεδο, τι λέω η καρβουνιάρα;
Ή θα με πλησιάσουν δεκαοχτάχρονα ή εξηντάρηδες...
Παιδιά κάτι έχω σας το λέω, δεν μου συμβαίνει τίποτα το φυσιολογικό.
Πριν καιρό γνώρισα τον Αντώνη, όχι καλέ τον σκύλο, αμέσως το μυαλό σας τς τς τς...
με περίμενε κάθε μήνα στο μπαράκι, ήπιαμε καναδυό καφέδες τρεις μήνες μετά...αλλά Λούης κι αυτός.
Του ξέφυγε σε μια φίλη μου καθώς τα πίνανε..."καλή κοπέλα αλλά να... δε μου αρέσει η δουλειά της" το είπε παιδιά ο κομπλεξικός το είπε!
Δε πειράζει όμως, δε πτοούμαι, κάποιος θα εκτιμήσει το κόπο μου και θα του δείξω και το πτυχίο, σαράντα ευρώ κόστισε η κορνίζα, καμιά εικοσαριά χιλιάρικα οι σπουδές μου, ξέρετε ενοίκιο, μάσα και τα σχετικά καημένοι γονείς πληρώνατε τα κάρβουνα που θα κάνω απόσβεση σε τριάντα χρόνια αλλά πριν κλείσω θα το φωνάξω άλλη μια φορά...

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟΟΟΟ!!!!!!

Καίτη Δροσίνη