Πεφταστέρια

-κοιτάζοντας τα σύννεφα, σύμβολα του θριάμβου,

σχήματα και κτερίσματα εικόνες του μυαλού

-Πού ταξιδεύει η ψυχή του άξιου Οδυσσέα ;

πώς μπλέχτηκε το χώμα μας με μυριάδες άνδρες ;

-Δεν ξαποσταίνει η ψυχή ταλαιπωρείται αιώνια,

ξεχνιέται με έναν αργαλειό, πλανιέται σε σαλόνια...

Τα χρώματα, οι ήχοι της και τα πολλά αργύρια,

δεν συναντούν την ομορφιά, τα μάρμαρα, τα δόρια.

-Πόσα χιλιάδες ψέματα πλουτίζονται με γνώσεις;

πόσοι χιλιάδες χάνονται σε ένα παραμύθι;

Η θάλασσα, το κύμα της ακόμη κι ο αχός της,

κρύβουν οργή, κρύβουν χαρά, φιλοξενούν αστέρια

Ακόμη κι απ τον ουρανό αν πέσουν θα ναι εμπρός της

χρυσή βροχή πεφταστεριών, τα συλλογάται αιώνια

Τ αγάπησε, τα πόνεσε και τώρα τα θρηνεί.

Μαζί της όσοι λαχταρούν κι όσοι δεν έχουν τύχη,

ο άνεμος και ο καημός κι αυτοί τη συντροφεύουν,

σαν αγκαλιάζει τη στεριά αυτή την πονεμένη,

με αίματα, με δάκρυα και με κραυγές αθώων

Θα την ξεπλύνει τη στεριά μονάχα αν τη σκεπάσει,

θα εμφανιστεί η αρχοντιά και κάποτε θ αλλάξει

Μια Πηνελόπη καρτερεί, σεμνή κι αναρωτιέται :

θα αλλάξει αυτή η εποχή, θα ανθίσουνε τα σπόρια,

θα βρούνε την ελπίδα τους, θα λάμψουνε στον ήλιο;

Καίτη Δροσίνη