Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Νοσταλγία ενδογενής.

Κι αν οι μικρόψυχοι  θεοί, αλλάζουν τους καιρούς,
για ένα πείσμα μου άνθισα, σε τόπους  χλοερούς.
          Τα υπερβατά ταξίδια μου, τα έστρωσα με αλμύρα,
και στο δισάκι μου οδηγό, μια χούφτα με πορφύρα.

Στου πηγαιμού την έκσταση, με φόντο οριζόντων
με συντροφεύουν οι λυγμοί των λίγων επιζώντων.
Κάθε στροφή ξαναγυρνούν, τα απόσκια του ηλίου
κι αφώτιστες με ξεπερνούν σελίδες του βιβλίου.

Την Κίρκη την ξεδιάντροπη, στο μαγικό νησί της
σε μια μοιραία σμίξη μας, σαν ξάπλωσα μαζί της,
πήρε βοριάς τα ξόρκια της, τα σκόρπισε σιφούνι
κι ενώ για χήρος φτιάχτηκα, με έντυσε γουρούνι.

Στο νόστο για τη γνώριμη μήτρα, της γης μητέρας
σειρήνες μου τραγούδαγαν, σαν κόπαζε ο αέρας.
Μα οι αλαζόνες σύντροφοι, χωρίς την θέληση μου,
δέσμευαν με τα πρέπει τους την κάθε κίνηση μου.

Έτσι περνούσε ο καιρός, μέχρι τους λωτοφάγους
που με ταΐζουν λησμονιά, για εξορκισμό του άγους.
Οι Λαιστρυγόνες πέρασαν, οι Κύκλωπες βελάζουν,
η σκύλα και η Χάρυβδη, την μοίρα μου χαράζουν.

Ο νόστος μου για το νησί του ήλιου ζωοδότη
κρύβει πολλές επιστροφές του Αίολου προδότη.
Φάρος η ωραία Ναυσικά, στη χώρα των Φαιάκων,
με τα σινιάλα με οδηγεί, μακράν των βρικολάκων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
27/10/2017=20=2

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

Έκ τῶν ἐνόντων

Ξεκολλημένη μια σκιά απ το σκοτάδι,
με διώχνει αλλού σ αλαφροΐσκιωτη ζωή.
Εκεί που είναι φωτεινότερο το βράδυ,
μετουσιώνω ότι υπάρχει, απ την αρχή.

Μα ο διωγμός τα όνειρα, αποτεφρώνει
και το μυαλό μου κάνει πράγματι κακό
γυρεύω χίμαιρα για να  μεταμορφώνει,
την πληγωμένη σάρκα σε κορμί αερικό.

Πνοή της νύχτας η φιγούρα που σε βλέπει,
είμαι πλησίον, αν και αλήθεια δεν μπορείς,
να δεις εκείνη την σκιά, που σε ανατρέπει
ανατριχιάζεις μες τη  ζέστη και απορείς.

Κάθε τικ-τακ του ρολογιού μου σε αγχώνει,
μετρά τον χτύπο εναλλάξ των τακουνιών.
Βλέπεις γλυκιά μου η κατάρα δεν τελειώνει,
στα happy end καλοπαιγμένων ταινιών.
  
Κραυγή στη νύχτα, η ζωή σου ταξιδεύει.
Θα έρθω σε σένα, που σε λήθαργο πετάς.
Ότι κατέχεις, με χρησμούς σε κοροϊδεύει
Είμαι ο κανένας, δεν με βλέπεις ας κοιτάς.

Κι αφού φαντάζεσαι σκιές για την αρχή μου
σκέψου το φώς που τις γεννά να εξασθενεί
Νιώσε την κίνηση, που πάλλει την ψυχή μου,
και αφουγκράσου κάποια απρόσκλητη φωνή.

Στα μάτια σου τον πανικό, σβήσε μ αλήθεια
Ο θάνατος, με θάνατο στο φόβο μας θα ζει.
Άλλες ζωές στο παρελθόν θέλουν βοήθεια,
τ΄αμαρτωλά μας μήλα, και ο παράδεισος μαζί.

Πρώτο και τελευταίο πράγμα η σκιά σου.
νύχτα και μέρα, ακολουθεί το κάθε σώμα,
πιστός κομπάρσος απροσδιόριστου θιάσου,
φύλακας άγγελος κι αυτή σε γκρίζο χρώμα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/10/2017=16=7