Η κάθι’ Ιθάκη

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

ασήμαντο μικρό μου μυρμηγκάκι,

να εύχεσαι μη βρεθούν στο δρόμο σου πατούσες,

και σταματήσουν το ταξίδι που ποθούσες.

Τούς δρόμους τους απάτητους ψάξε να πάρεις,

έτσι μικρούλι ασήμαντο να μη ρισκάρεις,

σε διαδρομές που ακολουθούν ίδια΄χνάρια

συνειδητά ή απρόσεκτα, συνθλίβουν τα ποδάρια.

Το δρόμο τον μακρύ μην προτιμήσεις,

για την υπερβολή, την περιπέτεια μη ζητήσεις

πρόσεχε γύρω σου, τους θυμωμένους να φοβάσαι,

είναι ο φόβος κι ο θυμός κατάρα να θυμάσαι.

Πολλά θα συναντήσεις, θα ναι ο δρόμος σου γεμάτος.

Θυμήσου πάντοτε, το τέλος στεφανώνει ο φευγάτος.

Κράτησε άδεια την  ψυχή σου , σκοτεινιά  μην φορτωθεί.

Έτσι αγνή και αγγελική σαν τότε, που είχες γεννηθεί.

Να νοιώθεις τη συγκίνηση που χουν οι νέες σκέψεις,

κι αλλιώτικες ιδέες να ζητάς, όχι φθαρμένες λέξεις.

Δεν έχει οφέλη, να ναι το ταξίδι σου μακρύ μόνο θυσία,

με κίνδυνο στην κάθε του στροφή, χωρίς ουσία.

Κι αν τελικά Ιθάκη δεν θα συναντήσεις,

διώξε την αγωνία, και τις φρούδες ψευδαισθήσεις.

Γιατί μικρό ασήμαντό μου μυρμηγκάκι,

είναι  μονάχα όνειρο, να φτάσεις την Ιθάκη.

Τώρα λοιπόν που άγγιξες ανάποδα τις σκέψεις,

κάψε το δήθεν δίλημμα , τι πρέπει να διαλέξεις.

Χωρίς ταξίδια επικά, βρες την δική σου Ιθάκη,

που έκρυβες πάντα μέσα σου, αρχαίο μυρμηγκάκι.

Κι αφού την βρεις να μην βιαστείς όνομα να της δώσεις,

είναι μυριάδες τα νησιά και κάποιο θα προδώσεις.

Είναι ο κόσμος νοητός, και τα σοφά μυρμήγκια,

μιλούν  με τις κεραίες τους, εκπέμπουν με μηνίγγια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/9/2017=27=9

Ακτίνα φωτός

Σαν κλέφτες οι νεκροί του παρελθόντος, στου αγέρα τα στενά στριφογυρίζουν.

Αναζητούν τα πάθη του παρόντος, ανέσπερη ανατολή στο μέλλον καθρεφτίζουν.

Μάτι να μην τους βλέπει προσπαθούν, σε χαραμάδες σκοτεινές κατασκηνώνουν.

Δεν έχει ο κόσμος τόπο να σταθούν, κι οι ζωντανοί από φόβο τους σταυρώνουν.

Κάθε ένας μια αδιόρατη ακτίνα του φωτός, όλοι μαζί φωτόνια του παραδείσου.

Κάποιες στιγμές αχνίζει ο Καιάδας ανοικτός, αναθυμιάσεις μύρων της αβύσσου.

Από το χάσμα ξεπηδούν βεγγαλικά, γεννά το χάος και τα αστέρια προσκυνάνε,

σκύβει το σύμπαν στη ροή ευλαβικά, οι μαύρες τρύπες την κατάρρευση μετράνε.

Πλάθει η ψυχή δερμάτινους χιτώνες, και με αιθέρα ντύνει το φθαρτό τους σώμα.

Χαράζει στη δομή του τούς κανόνες, σκόνη  από αστέρια, και εντροπία από χώμα.

Τυλίγει η λήθη με σκοτάδι  σαρκωμένους, κλείνει η πύλη και ο πόρος με σφραγίδα.

πλημμύρισε η κρίση τόσους πεθαμένους, και τους στοιβάζει ο χάρος σε κλεψύδρα.

Σκορπίζουν οι ακτίνες λάγνοι ιχνηλάτες, στον άλλο κόσμο του Μορφέα κάθε βράδυ.

εδώ ριγμένοι ανεπίστροφοι διαβάτες, γυρεύουν μια ανάμνηση του Ορφέα απ τον Άδη.

Κόντρα στην  άγνοια που τρέφει το θηρίο, προφήτη εσύ των οραμάτων πάλι λάμψε.

Έλα ξανά με φως και ζέστανε το κρύο, του θανάτου τις ενοχές ζωγράφισε και κάψε.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/9/2017=24=6