Η πρώτη εντελέχεια

Κι όμως είναι εφικτό, ούτε έχει απώλειες, παρά μόνο  όσες εσύ θα επιβάλεις στον εαυτό σου..

Φτάνει να μάθεις πρώτα.... που είναι τα τρωτά του δράκου.
Κι έπειτα, συνειδητά να είσαι ένας, ένας μόνο.... κι όμως χιλιάδες "ένας".

Μύριες "Δούρειες ψυχές"

Μοναχός, και η πάχνη το λάθος διορθώνει,

Κάτι κρύβει ο αχός, στην πατρίδα την μόνη.

Ριζικό ατελές, η πυξίδα μας δήθεν,

κινητό ευτελές, το εδώθε κακείθεν.

Σιωπηλός, και το ρεύμα φιλτράρει τους ήχους

γλωσσικός πακτωλός, ζωγραφίζει σε τοίχους.

Θυμικό ασορτί, αοράτων κυμάτων,

αδηφάγων γιορτή, η βορά των θυμάτων.

Σκοτεινός, και το φώς αποβάλλει τους όρους

κεκαρμένος αμνός, σε στυγνούς μισθοφόρους.

Γνωμικό διφυές, ο θεός σε οθόνες

στάτους κβο ευφυές, η πελάτες η πόρνες.

Λαμπερός, και ο δρόμος αγκάθια σπαρμένος

ο σκοπός κρατερός, με ρομφαίες ζωσμένος.

Εφικτή εντολή, των αγγέλων αδεία,

μυστική προβολή, νοητή κουστωδία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/11/2015=17=8 

Ρηξικέλευθη ελεγεία.

Σκάβουν το νου, γδέρνουν της γης το δέρμα.

Σβήνει ο ήλιος, λείπει το νερό, μυρίζει τέρμα.
Βαρύς ζυγός, τυφλά ο ζευγολάτης να διατάζει
σπέρμα νεκρό, ζητά την άνοιξη και μηρυκάζει.

Ζεύγλα, σταλίδα, και υνί, μας διαφεντεύουν
λαιμό, μυαλό, υπομονή, κρυφά  κουρσεύουν.
Του χωραφιού ανέραστο, το στέρφο χώμα,
άμορφα ζώα, κλέβουνε ζωή, που ζει ακόμα.

Ο ζευγολάτης σκυθρωπός, η Γή μια ξέρα

φτηνό ομοίωμα, κωπηλατεί σάπια γαλέρα.

Έχει για σμίλη καμουτσί, η ανάγκη πείθει,

ότι δεν τσούζει το πετσί, θέλουν τα πλήθη.

Ένοχο πισωγύρισμα, ζωή με την βουκέντρα

η ιστορία δούλα του σκοπού, δοτή αφέντρα.

Αμάζευτη  σοδειά μισή, σε αστικούς λειμώνες,

σπορά ευνούχων μισθωτών, θερίζουν πόρνες.

Μια μονοδιάστατη εποχή, ομφάλιος λώρος,

ο χρόνος μέγαιρα μαμή, και η γέννα φόρος.

Στο χάσιμο του φεγγαριού, η λήθη καίει,

τη μνήμη μιας Ανατολής, και δήθεν κλαίει.

  

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/11/2015=13=4

Θυμήσου φύλλο... κάποτε ήταν άνοιξη

Ότι αγαπούσα άνθισε, στου φεγγαριού την λάμψη,

σαν τρέχει η νύχτα βιαστικά την μέρα να ανάψει.

Ότι αγαπώ, είναι κραυγή, χρόνος παγιδευμένος,

πόθος βουβός αχόρταγος, σε κάτεργο δεμένος.

Καθώς με παίρνεις αγκαλιά τα αστέρια χαμηλώνουν,

φωτίζουν, μόνο μια σταλιά το χρόνο και θολώνουν.

Με τα φιλιά σου με μεθάς, τα άνθη πια δεν μυρίζουν,

και τ΄ άρωμα που χάνουνε, στα χείλη σου δωρίζουν.

Όταν στα μάτια με κοιτάς, το κύμα που καλπάζει

τον  βράχο ερωτεύεται, κ΄ η  θάλασσα αλλάζει.

Στάζει το βλέμμα  σου κρασί, νέκταρ το άγγιγμα σου

λάβα του πόθου μου καυτή, κάθε φτερούγισμα σου.

Σαν με τυλίγεις σαν βροχή , χαμογελά η μπόρα,

στάζεις αθάνατο νερό, γίνεται ο χρόνος ώρα.

Με τον ιδρώτα σου ζεστό, διαμάντι και σταγόνα,

λουλούδι μου αμάραντο, σε μυστικό λειμώνα.

Ότι αγαπήσω μαχαιριά, να ξανανιώσει το αίμα,

ξεχειλισμένος χείμαρρος, για κολασμένο  ρέμα.

Ότι αγαπήσω μια πετριά, στην ξεχασμένη λίμνη,

λευκός καπνός, αχόρταγος, σε πορφυρό καμίνι.

Οι χαρές είναι λουλούδια, γρήγορα μαραίνονται...
Οι λύπες είναι ο σπόρος που μένει αμάραντος...
Ο άνθρωπος, φυτεύει τον σπόρο...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/10/2015=16=7

Μήνιν άοιδε θεά….τραγιάδεω ανθρωπήος.

Αφύπνιση, εξωγήινη ζωή, προφητείες, καταστροφές, όλα μια διαστροφή, για μια αποστροφή από την ουσία της υπόστασης μας, που είναι το μη όν και όχι το ον.

Πέρα και πάνω λοιπόν από όλα αυτά τα ρηχά περιτυλίγματα, νοιώθω ότι υπάρχει και κάτι άλλο.

Ένα ενιαίο σύνολο, συνυφασμένο με το ορατό και το αόρατο συμπάν, με το υλικό και το μη υλικό, με τον χρόνο και τον μη χρόνο, για το άπαν, το ένα, τον θεό, το χάος, το όνομα είναι πεπερασμένο.

Ο συσχετισμός του φωτεινού και του σκοτεινού είναι ένα προς δύο, το υπόλοιπο, αποτελεί το απρόοπτο, η την ανωτέρα παρέμβαση. (0,333+0,666+000,1 = 1).

Δεν πρόκειται για προφητείες.

Πρόκειται για «φητείες», αν ακυρωθεί η χρονική πρόθεση προ-.

Στον μη χρόνο, με οδηγό την αποδοχή της συμπαντικής συνείδησης αλλά και της κυκλικής κίνησης των πάντων, όλοι είναι εν δυνάμει «προφήτες».

Ακόμη-ακόμη, όλοι είναι υποσύνολο του «ενός», και εν δυνάμει «θεοί», στο ποσοστό που αναλογεί στον κάθε ένα.

Σύνδεση απαιτείται, και εναρμονισμός με το συμπαντικό γίγνεσθαι.

Κατεύθυνση και τρόπος δεν υπάρχει ούτε γενικές οδηγίες, είναι μια ατομική πρόκληση, που ο κάθε ένας βρίσκει τις δικές του προδιαγραφές για να ανοίξει την «πύλη»

Δεν πρόκειται για εξωγήινους.
Πρόκειται για έναν κόσμο, μη αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις, και τις τρεις διαστάσεις.

Για έναν κόσμο, που νοιώθω ότι πρόκειται να αναβαθμίσει τον ρόλο του στην υλική μας ύπαρξη.

Αυτός ο κόσμος διέπει την συμπεριφορά και τις δραστηριότητες μας, τις «συμπτώσεις» αλλά και το μέγεθος και την ποιότητα του ταξιδιού μας, που ονομάζουμε Βίο (δίκαια, γιατί κύριο χαρακτηριστικό του είναι η βία, βία αλλά και βιασύνη).

Και είναι αυτό το ταξίδι  μια μικρή στιγμή της Ζωής.

Μια ανατολή του μυαλού, της ψυχής, μια ανατολή ενός άλλου ήλιου.

Καλημέρα νέα μέρα.

 θέλει πολύ δουλειά, ενδοσκόπηση, αναβάθμιση, δύναμη…

 το μυαλό έχει φορτωθεί πολύ «σαβούρα»...
Πρώτα υπάρχει ανάγκη να αλλαχτούν οι προδιαγραφές των εννοιών που κουβαλάνε οι λέξεις. Από την αρχική τους θέση μέχρι σήμερα αλλοιώθηκαν και διαστρεβλώνουν το νόημα, των εννοιών.

Μετά να δεχτούμε και τα αρνητικά που κρύβουν, και να συμφιλιωθούμε με αυτά.

Αμέσως θα γίνουν θετικά, γιατί ότι υπάρχει έχει λόγο να υπάρχει.

Υπ- άρχει υφιστάμενο της αρχής είναι.

Ούτε «με» ούτε «χωρίς», ούτε «φόβος» ούτε «πάθος».

Σοφή διαχείριση των αισθημάτων ν και των συναισθημάτων.

Όλα αυτά δόθηκαν για την «επιβίωση», και τα χρησιμοποιούμε ελεγχόμενα(αρμονία).
Ο νους, δέχεται επιθέσεις χιλιάδες χρόνια, από την γέννηση μέχρι τον θάνατο...
«Τετέλεσται» ή πλησιάζει σε αυτό.
Η ψυχή διατηρεί ακόμη την αρχική της κατάσταση, γιατί "πηγάζει" από αλλού, και  γιατί δεν ασχολήθηκε με αυτή ο άνθρωπος.
Είναι η μόνη ικανή, να αναγεννήσει τον νου.
Η εποχή είναι "κρίσιμη", επιζητά κρίση, και αυτοκριτική.
Ανακαλύπτοντάς την ψυχή σιγά-σιγά, αρχίζουν οι επιθέσεις και σε αυτή...
Αν τρωθεί, μαζί με τον "βίο" τελειώνει και η "Ζωή".
Καλή Ανατολή λοιπόν, αρμονικά στα δύο ουσιώδη "κομμάτια" μας, νου και ψυχή, να γίνουν ένα τον «ψυχονού» για να ανατείλει και η υλική υπόσταση.
Καλή αντίληψη, και καλό «νοιώσιμο» σε ότι δεν υπ-άρχει, αυτό είναι η πρόκληση της αφύπνισης.

Υπερπανσέληνος σήμερα, και ολική έκλειψη.

Κόκκινη σελήνη, μαγεία.

Αγαπημένη μου, Σελήνη, Άρτεμις, Πασιφάη, Μήνις, η θηλυκή υπόσταση.

Ένα όμορφο θέαμα, χάδι στα αισθήματα και τα συναισθήματα.

Μέχρι εκεί όμως, ούτε καταστροφή, ούτε ανασφάλεια.

Δεν κινδυνεύει ο άνθρωπος από την ορατή φύση και τα φαινόμενα της, τα γνωρίζει και φυλάγεται συνήθως.

Δεν κινδυνεύει από τα ορατά, τα όντα.

Ο κίνδυνος πάντα έρχεται από τα αόρατα, τα μη όντα.

Τι ενέργεια εκλύουν τα ουράνια σώματα, και οι τροχιές τους;

Τι ενέργεια εκλύει η Γή, και η τροχιά της;

Tι ενέργεια εκλύει ο κάθε άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά;

Μελέτη ορατών, και «νοιώσιμο» αοράτων.

Αποδοχή και κατανόηση….. μη όντων.

Καλή Ανατολή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/9/2015=27=9

(ο τέλειος αριθμός αρωγός μου)

Εξήλθε λάθρα..

Δειλινό του καιρού και της μοίρας αγνάντι

αποφράδα στιγμή της κατάρας του Δάντη.

Πνιγηρή μυρουδιά, και η σήψη στα χείλια

σκοτωμένου  θυμού, ματωμένα κοχύλια.

Σκηνικό του χαμού, λες εικόνα μοιραία

σαν γενναία ψυχή, που εξήλθε λαθραία.

Κρίμα μιας νοσηρής, ευσπλαχνίας δεμένη,

σβήνει εκείνο που ζει, μα ζωή παραμένει.

Άντρο μαύρου ζυγού, νοσηλεία αρρώστου,

χορηγία Συγγρού, στο ταξίδι του νόστου.

Σε λιμάνι αστικό, τσακισμένη αποβάθρα,

δεν χωρά σε σκλαβιά, αποχώρησε λάθρα.

Ταξιδεύουν ομού, πεταλούδα και μοίρα

 αλαλάζει φωτιά, της ασφάλτου η πύρα.

Του μυαλού η στροφή, οργισμένη ρομφαία,

σε αγγέλους σπονδή, νεκρικού αμφορέα.

Χρονικό ειδεχθές, σε μοτέλ ερειπίων

και η  θάλασσα μωβ, εξιτήριο δακρύων.

Με συνείδηση εκεί, μία μάννα ζητάει,

τα κουρέλια του χθες, θαρρετά αψηφάει

Χορικό του κενού, των δαιμόνων αγέλη,

τραγωδία γκρεμού, καθαιρεί ότι θέλει.

Αποστρέφει τον νου, η ψυχή μ ένα νεύμα,

παγωμένη ματιά, που σπαθίζει το τέρμα.

Στην ποδιά του βουνού, φωτεινή πολιτεία

λυκαυγές του καιρού, κάνει τώρα θητεία.

Μυρωμένος καιρός, και τα χείλη πορφύρα,

ανασταίνει νεκρούς, του Ορφέα η λύρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/9/2015=26=8

Λουΐζα

Τι γλυκό νάμουν φύλλο που πέφτει

κι ο αγέρας να ήταν ο Στράους.

Νάσαι εσύ η μορφή στον καθρέφτη

σε χορό των στροβίλων του χάους.

Μες την λίμνη ο έρωτας κλαίει,

κ’ η ομίχλη το φύλλο σκεπάζει,

σαν αστέρι το βράδυ μας καίει,

κ΄η φωτιά την αυγή ήλιο στάζει.

        

Ένα βαλς της ψυχής μας ο δρόμος,

το ταξίδι μας φύλο στην λίμνη,

δύο νότες απλές φτάνουν όμως,

να παγώσουν του χρόνου την δίνη.

Το πεντάγραμμο μοιάζει κορνίζα,

ο καθρέφτης ζητά την χιονάτη,

φθινόπωρου σολφέζ, Λίζ-Λουΐζα,

λα μινόρε στης μοίρας τ΄αδράχτι.

                  

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26/9/2015=25=7

Παιδικοί έρωτες

Οι έρωτες οι παιδικοί, αμυγδαλιάς λουλούδια,
ανθίζουνε τόσο νωρίς, σαν μυστικά τραγούδια.
Απόλυτα και βιαστικά, οι πασχαλίτσες δένουν,
με χρώματα, και μουσική, ότι νωρίς πεθαίνουν.

Οι έρωτες οι παιδικοί, σκιρτήματα αγγέλων

χαρίζουνε τον ουρανό, και αψηφούν το μέλλον.

Κοχύλια μαργαριταριών, γεννήθηκαν να δίνουν

για πάντα το πολύτιμο, ακόμα κι όταν κλείνουν.

Οι έρωτες οι παιδικοί, ελπίδες μοιάζουν φρούδες

τυλίγουν δίχως αγκαλιά, πετούν σαν πεταλούδες.

Σώματα πνεύμα και καρδιά, ενώνουν δίχως νήμα,

ανάμνηση μένουν ζεστή, στου ήλιου κάθε ακτίνα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/9/2015=21=3   

Σοφία – Ταϋγέτη

Με αρχέγονο λόγο και οίστρο

του ιμέρου το άτι να ιππεύεις.

Με ψυχή καθαρή σαν μαΐστρο

σε λιθάρια μορφές να λαξεύεις.

Με  βουνό ιερό, για πατρίδα

της θαλάσσης σεμνή ευμορφία,

αγκαλιάζει η Πέφνος την Λήδα,

κ΄ ένας κύκνος φιλά την Σοφία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/9/2015=25=7 

Ήταν ένα μ..... καράβι!

Ένα λεπτό περιπτερά, κ΄ ένα χοντρό μανάβη,

μπάρκαραν ένα πρωινό  στου Ρέντη το καράβι.

Είχε κατάρτια  μπρόκολα, πανιά εφημερίδες,

καπότες για σωσίβια, κάβους σκορδοπλεξίδες.

Τσιχλόφουσκα  περιπτεράς, και ο μανάβης βλίτο,

μα τον Σεβάχ δεν άξιζαν, οι δυο τους ένα σπίρτο.

Για καπετάνιο διάλεξαν, μια πουπουλένια κόρη

να μην βαραίνει το σκαρί,  και γέρνει το βαπόρι.

Θέλει καρδιά η θάλασσα, και το ταξίδι  χέρια,

με ψιλικά, και λάχανα, παθαίνεις τα χουνέρια.

Χρειάζεται  ρότα, άγκυρα, πυξίδα, τιμονιέρα

Όχι ραδίκια, μαϊντανούς, σερβιέτες η παντιέρα.

Αστράφτει ο περιπτεράς, βρόντηξε  ο μανάβης,

Θέλω εργάτη γίγαντα, με μιας να τον ανάβεις.

Στο μπάρκο το παρθενικό, γυρεύω ένα μούτσο

ακούραστο  δουλευταρά, και όχι για τον πούτσο.

Ο παραγιός του έμπορα, λιγνός και παλληκάρι

κατέθεσε μια αίτηση, την κόρη να φλερτάρει.

Την θέση κατοχύρωσε, ψηλά στην κουπαστή,

αυτοί για μούτσο έψαχναν και βρήκαν εραστή.

Σαλπάρανε μ΄ ενθουσιασμό, και ούριο αέρα,

η κόρη με τον μούτσο της χάνονταν όλη μέρα.

Αφεντικά ζωή πικρή, στη χούφτα ματσακόνι,

και κάθε βράδυ την ουρά, ο διάβολος να χώνει.

Λέπτυνε ο μανάβης μας, χωρούσε σε καφάσι,

κόκκαλα ο περιπτεράς, ναύλο σε νέα φάση.

Η θάλασσα πονετική, ζυγιάζει και πληρώνει,

κάνει τον ένα μέδουσα,  τον άλλο ανεμώνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/9/2015=19=10=1 

Ιχώρ

Απ του χάους την άνομη μήτρα, μια σταγόνα ιχώρ γεννημένη,

θεϊκή στων Λελέγων τη ρήτρα, ες αεί στους αιώνες δοσμένη.

Απαλό σαν το χάδι στο βλέμμα, μεταξένιο υγρό που σταλάζει

μακαρίων ασπίδα στο αίμα, πάντα ρεί, προχωρεί, δεν αλλάζει.

Αθάνατων πηγαία διαθήκη, της φυλής που φυλάει ο Τάλως,

τυλιγμένο σ΄ ολόχρυση θήκη, της ψυχής το αμόλυντο κάλλος.

Τον ιστό της δριμύτητας πλέκει, για την μαύρη χολή την οξεία,

και σαν φλέγμα αλμυρό μετατρέπει, με φωτιά την χαμένη αξία.

Πυθαγόρας και θεία ουσία, δωρισμένη μονάδα στο αίμα,

αρχικού κωδικού παρουσία, του πατέρα φυλάει το σπέρμα.

Άλφα  κόκκινο, βήτα ιώδες, τρίτο γράμμα γαλάζιο θερμαίνει  

μαχαρέσσιν θεοίς ιδεώδες, Ολύμπιους ανθρώπους υφαίνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/9/2015=22=4

Λιλίθ, Λελέθ, Λελεγία.

Ξεχασμένη Λιλίθ στους αιώνες, θηλυκή τραγωδία αδίκου,

δεν χωράς σε αγίων χιτώνες, μοναχά στην ιδέα του λύκου.

Προαιώνια του χρόνου παλλάδα, φωτοστέφανο έχεις την λήθη

Του Διονύσου αρχαία μαινάδα, οργιάζουν για σένα οι μύθοι.

Ο θεός του θεού η πνοή σου, το κορμί σου ζεστή μαύρη λίθος,

ανυπότακτη τρέχει η ψυχή σου, λευτεριά σκυλεμένη στο πλήθος.

Ηλιοδαίμονες μόνο ορίζεις, στην ζωή, των Λελέγων η αίγα,

ηλιομάνα του Δία φωτίζεις, την κοιλάδα, στο άλφα του Βέγα.

Φλογερή επιθυμία σε λένε, σαν τα τάρταρα γύμνια ξερνάνε

σε φωτιά οι βροτοί σιγοκαίνε, κ’ οι αθάνατοι πια δεν μιλάνε

Συμφορά σε συχνότητα αύρας, οι παλμοί σου δονούν τη σοφία,

σε δικάζουν στη βίβλο της χάβρας, αφελώς σκυλεμένα στοιχεία.  

Καταδίκης ευχή για στον Άδη,  να σε έχει γυναίκα του πρώτη,

η ματιά σου φιδιού κρύο χάδι, ενσαρκώνει της Εύας την νιότη.

Σκοτεινή ομορφιά, της σελήνης, αναμνήσεις σ’ αθέατη όψη

αψηφάς την Εδέμ για να γίνεις, τρίτο μάτι συνείδησης κόψη.

Ασυμβίβαστη μάνα ανθρώπων, του Αδάμ η διπλή ευκαιρία

την αδάμαστη γνώση ερώτων, σε διαυγή παραδίδεις πορεία.

Περσεφόνη, Αστάρτη, και Λάμια, ζηλευτή του Διός ερωμένη

το χαμένο σου γιό με ποτάμια, όσο αίμα να πιείς δεν ξεπλένει.

Μεθυσμένη τα όρια ξελύνει, μηδενίζει την «ύλη» του κόσμου,

Ω Λιλίθ σαρκωμένη σελήνη, την «Ουσία» γυρεύω εντός μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10-8-2015=17=8

Η 28η μέρα

Αιμορραγία σε περίοδο ακμής, της ξηρασίας

χυμένη σε φεγγάρι πορφυρό της φαντασίας.

Μαλαματένια ώρα, καλαμένια μου φλογέρα

η  μέρα είκοσι οκτώ, της νύχτας η μητέρα.

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

Έλα με ξόρκια να μου κάνεις μια μαγεία

Λύκε του φεγγαριού της πανσελήνου

ας κομματιάσουμε μαζί, τα εκμαγεία.

Ευλογημένος κύκλος αίματος, ροή κυττάρου

Εθιστικό νερό αθάνατο, προίκα του χάρου.                       

Αίνος η ώρα της σελήνης, μια γυναίκα μόνη

σαν καταρράκτης φωτεινός, μετουσιώνει.   

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

Μάγια να κάνεις στις γυναίκες της καμίνου.

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

ξόρκια να κάνεις, με την μυρωδιά του κρίνου.

Ο τελευταίος τρόπος βάλσαμο του πόνου,

αυτή ή αιμορραγία , στην αχλή του χρόνου.

Στο στόμα το φιλί της ασημένιας σφαίρας,

καυτή μου ανάσα, πορφυρή ροή καλντέρας.

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

μην ρίχνεις άλλο την αγάπη με την χάση.

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

για σένα λούζομαι, στης μήνις μου την άψη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/8/2015=17=8

Εγώ, το προπατορικόν και υμέτερον

Το ευλογημένο εγώ του θεού, το καταραμένο εγώ των ανθρώπων, ο αποδιοπομπαίος τράγος,

η εξορκισμένη δύναμη που συνιστά το σύνολο του ατόμου, αρνητικά τις περισσότερες φορές.

Εγώ ειμί το φώς του κόσμου,

Εγώ ειμί κύριος ο θεός σου.

Τόσος θεϊκός «εγωισμός», για το τίποτα, παντοδύναμος ο δημιουργός τι ανάγκη έχει.

Κατ εικόνα και ομοίωση πλασμένος ο άνθρωπος, υιός του θεού, η αφρόκρεμα της δημιουργίας.

Μέσα στην ομοίωση και το εγώ. Το κλειδί της ελευθερίας του, από τον παράδεισο.

Έπαψε πλέον η θεϊκή κηδεμονία, παρέμεινε όμως η θεϊκή εποπτεία, ενδόμυχη μέσα στο κύτταρο

της πνοής που φύσηξε ο δημιουργός, ανακυκλούμενη ανά τους αιώνες.

Πάντα με την ίδια φλόγα, το εγώ της ψυχής, το θεϊκό εγώ, χωρίς ίχνος υλικών συναισθημάτων,

και ανθρώπινης λογικής.

Η ταυτότητα της θεανθρώπινης υπόστασης ΕΓΩ.

Ένας(Ε), Γεννημένος(Γ), από το Ω (άπειρο Σύμπαν).

Μιλούν όλοι για την μοναδικότητα του ενός εκάστου.

Τι διέπει αυτή την μοναδικότητα ερωτώ απλά;

Η απάντηση είναι μία. Το μοναδικό εγώ του καθενός.

Σκέπτομαι μοναδικά, επικοινωνώ μοναδικά, ζω μοναδικά.

Και αν αυτή είναι η απεικόνιση του ειδώλου, που ως γνωστόν προβάλλεται ανάποδα,

είναι ταυτόσημη και η ανάλυση της αρχικής ιδέας.

Διαφέρει μόνο στην διάταξη αρχή μέση τέλος, γέννηση μέσον σκοπός.

Έτσι διαμορφώνεται αρμονικότερα, και γίνεται σκοπός, μέσον γέννηση.

ΩΓΕ, εκ του απείρου σύμπαντος, γεννάτε, μονάδα ελεύθερη.

Επιπλέον στην δωρική διάλεκτο ΕΓΩΓΑ το είδωλο, ΑΓΩΓΕ το ανάποδο, μεταφορέας, 

αλλά και ταξιδιώτης, γενικότερα με Αγωγή.

Δεν πρέπει να παραλειφθεί, και ο σπάνιος πλέον  «βλάχικος» τύπος  ΙΓΩ, πιθανόν ΕΙΓΩ,

που εμπεριέχει την εξάπλωση (Ε), την ιδέα (Ι), και συνθετικά την επίκληση (ΕΙ).

Εφαρμογή ανθρώπινη αλλά σοφά θεϊκή του εγώ, ο έρωτας.

Προσοχή, εγώ μιλώ για έρωτα, όχι για σεξ. (Ο έρωτας δεν έχει μέτρο, αντίθετα με το σεξ που μετριέται, με επιδόσεις, ιδιοτέλειες, κλπ).

«Έν οίδα ότι ουδέν Οίδα», πόση σοφία και ανθρωπισμός θεϊκός εμπεριέχεται.

Ένα υπέροχο εγώ, υποδεικνύεται, σαν υποκείμενο, και κυριαρχεί στην ρήση, χωρίς να προσβάλλει, να καταπίνει, να αποτελεί ύβρη.

Αυτό είναι το άλλο εγώ, το σημαντικό το ανθρώπινο το θεϊκό, αυτό φρόντισαν να λασπώσουν.

Η αρχή των πάντων είναι η μονάδα, για να επιβληθεί λοιπόν στατικότητα, έβαλαν πολλές μονάδες μαζί, και όρισαν ένα σύνολο από αυτές, η και σύνολα στην συνέχει, για να γεννιέται ο πόλεμος μεταξύ των μονάδων, και των ομάδων των μονάδων.

Φυσικό επακόλουθο, ένωσαν δύο εγώ η και περισσότερα, και ως γνωστόν τα όμοια απωθούνται.

Αντίθετα, για να γυρίσω στην εφαρμογή «έρωτας», εκεί ενώνονται αυτόβουλα ένα «εγώ» και ένα «εσύ».

Το μαγικό στην διαδικασία είναι πώς τα δύο τους μεταμορφώνονται, αρμονικά, και το ενώ παίρνει την θέση του άλλου αυτόματα, χωρίς να χάνουν την αρχική ουσία του εγώ τους, αλλά να την μοιράζονται.

Κάποιοι λένε θαύμα, το αποτέλεσμα από αυτή την μέθεξη, εγώ το λέω αρχή, γέννηση, μια μικρή  «κοσμογονία» στο άπειρο σύμπαν.

Αυτοί που δεν το βλέπουν είναι όντως άθεοι, δεν έχουν θέα, γιατί θεό έχουν όλοι, και ο άθεος, δημιουργήθηκε, είτε το α είναι στερητικό είτε προσθετικό.

Διαβάλλεται όμως αυτή η ιδιότητα αιώνες τώρα, από την εποχή της έξωσης από τον Παράδεισο.

Κάνε του κεφαλιού σου, είσαι ανώτερος από τον θεό σφύριξε ο «όφις»

Στο μικρό ατομικό σύμπαν (Ο), φυλά (Φ),  Ιδέες (Ι), και ενέργεια (Σ).

Έκτοτε υλοποιήθηκε το Εγώ, και έγινε εγωισμός.

Είναι η μοίρα των ανωτέρων ιδεών, όταν παίρνουν την κατάληξη –ισμος, να σαπίζουν και να βρωμάνε (εσμός= μεγάλη συγκέντρωση, μεγάλο πλήθος ατόμων, μειωτικός χαρακτηρισμός συμφερτός). 

Οι έννοιες μιλάνε μέσα από τις λέξεις, και η γλώσσα λέει πάντα την αλήθεια, η γλώσσα με τις αληθινές λέξεις όχι τις διαβεβλημένες.

Το εγώ λοιπόν, κόντρα στις λασπολογίες και τις κατάρες, υφίσταται.

Σταθερός καταλύτης, μεταξύ ψυχής και ύλης.

Το εγώ της ψυχής, παλεύει διωκόμενο, και φυλακισμένο στον βίαιο βίο μας.

Το εγώ της ύλης, αντιθέτως, υποτάσσεται από την χθόνια υπόσταση, δημιουργεί εικονικές ανάγκες, και φθείρει την ζωή.

Δεν υπάρχει αγέννητο καλό η κακό, αλλά μια ουδέτερη ουσία, που χρωματίζεται από την ελευθέρα βούληση του εκάστου διαχειριστή της, και σηματοδοτεί την γενική εικόνα ανάλογα.

Η κάθε μονάδα γεννά, φως η σκοτάδι, άσπρο η μαύρο, καλό η κακό, που αντικατοπτρίζει την ίδια, εισπράττεται από τους άλλους, και αντανακλάται αυτούσια και ενισχυμένη στον πομπό,

που είναι και δέκτης.

Έτσι τα άνευρα σύνολα των μονάδων χωρίς μοναδικότητα, γεννούν κατά παραγγελία κατευθυνόμενα εκτρώματα.

Εκπέμπουν και δέχονται ταυτόχρονα ανορθόδοξα σήματα, ευνουχίζουν τον νου,

και φυλακίζουν την ψυχή, σε έναν φαύλο κύκλο.

Το μυστικό της δύναμης, είναι στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.
Εκεί δεν υπάρχουν απώλειες...
Αν δεν κατέχεις τι να χάσεις...
Αν δεν ακούς πώς να σκλαβωθείς..
Αν δεν μιλάς πώς να σκλαβώσεις..
Αυτό έλεγχος, αυτό διάθεση, αυτοδυναμία...ακεραιότητα.
Αυτό εγώ, διαχειριζόμενο κοινόχρηστα.

Το κλειδί της ελευθερίας από την κόλαση.

Εσύ ειδωλιακό μου εγώ;

Εσύ, μονάδα(Ε), ενεργειακή(Σ), καλούπι και μήτρα(Υ) μου;

Εσύ, μήτρα(Y) ενεργειακή(Σ) του εγώ(Ε);

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/7/2015=18=9