Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Κυκλάμινα και Ίριδες….

-      - Εμείς τα άγρια και ταπεινά λουλουδάκια του δάσους, κρυμμένα σε σχισμές βράχων, και κάτω από θάμνους άραγε έχουμε κάτι να φοβηθούμε;
Ψιθύρισε η γαλαζωπή Ιριδούλα στον ρόδινο γείτονα της το κυκλάμινο.
Δυο μικρές λουλουδοοικογένειες, σε ένα ξέφωτο του δάσους, που ευτυχώς κράταγε ακόμα τα μυστικά και τους θησαυρούς του.
Το κυκλάμινο θαρραλέο και ανθεκτικό, ζούσε με το ελάχιστο, ακόμη και σε μια βραχοσχισμάδα..
-      - Μην φοβάσαι τρυφερούλα μου δεν κινδυνεύουμε είμαστε από τους τυχερούς…
Είπε και φούντωσε περισσότερο το ροζ του πρόσωπο έτοιμο να κοκκινίσει.
-      - Βλέπω τον ουρανό κυκλαμινούλι μου, έχει αλλάξει, το χρώμα του δεν είναι όπως παλιά.
-      - Έχει θαμπώσει Ιριδούλα, αλλά περιμένει τον βοριά, όταν φυσήξει θα σκορπίσει όλες τις βρώμες που του φορτώνουν οι άνθρωποι…
-      - Άνθρωποι τι είναι αυτό, λουλούδι σαν και μας.
-      - Μμμμμ…. δεν θα τόλεγα, έχω ακούσει όμως πώς κάποτε ήταν…
-      - Πως είναι δεν έχω δει ποτέ μου..
-      - Έρχονται καμιά φορά στο δάσος, κόβουν δέντρα, σκοτώνουν πουλιά,  ξεριζώνουν και μερικούς από εμάς έτσι για να στολίσουν τα μαλλιά τους…. είναι εγωιστές, τα θέλουν όλα δικά τους.
-      - Αχ φοβάμαι… τρέμω… λες να έρθουν και να με ξεριζώσουν;
-      - Ησύχασε… δεν έρχονται τόσο βαθιά στο δάσος, προτιμούν τα μέρη τους, πόλεις τα λένε.
-      - Θυμάσαι πέρσι, που το δάσος έσκιζαν κρότοι και μας έκαναν να τρέμουμε;
-     -  Ναι το θυμάμαι ακόμα έχω εφιάλτες την νύχτα, ευτυχώς με ησυχάζει το φεγγάρι.
-      Είχαν έλθει από την ανατολική πλευρά του δάσους, κήρυξαν πόλεμο στα πουλιά χωρίς λόγο, έτσι για πλάκα, για την ψυχαγωγία τους.
-      - Πωπωωω… κακά πλάσματα οι άνθρωποι, και ανόητα επίσης, θέλω να μου υποσχεθείς κάτι. Ότι δεν θα έλθουν ποτέ εδώ, στην σκέψη μόνο χάνω το χρώμα μου, στεγνώνει το άρωμα μου.
-      - Μου το υπόσχεσαι κυκλαμινούλι μου;
-      - Στο υπόσχομαι, δεν έρχονται, έχουν και κάτι που φοβούνται, τον λύκο, τρέμουν στο φως… υπνωτίζονται στο σέλλας των ματιών του. Δεν τολμούν να κοιτάξουν το φως, τους τυφλώνει… εκτός, εκτός αν είναι λουλούδια….
Η μοίρα όμως παίζει τέτοια παιχνίδια, αναπάντεχα που μοιάζουν με παραμύθια, την κατάλληλη ώρα με τον κατάλληλο τρόπο, στον κατάλληλο τόπο...
Στο ξέφωτο του δάσους, τι συγκυρία, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος…
Μαγεμένος από την ομορφιά, τους ήχους, με μάτι εξασκημένο, λες και ήταν στο στοιχείο του, είδε αμέσως τα λουλουδάκια..
Το κυκλάμινο, άρχισε να χάνει το χρώμα του, είχε υποσχεθεί πως δεν θα έλθουν…
Έτρεμε για την Ιριδούλα, ήταν τόσο τρυφερή και ευαίσθητη, και εκείνο δεν μπορούσε να πάει κοντά της ήταν ριζωμένο….
-      - Γαμώτο, γιατί να είμαι κυκλάμινο… που είναι τώρα οι λύκοι;
-      - Ιριδούλα μου… ψυχή μου όμορφη σε αγαπάω σε αγαπάω πολύ...
-      - Κυκλαμινούλι μου , και εγώ… πάντα θα σε αγαπάω, τι είναι αυτό που μας πλησιάζει;
-      Ένα λουλούδι καρδούλα μου, δεν τω έχω ξαναδεί…  είναι τόσο διαφορετικό από εμάς.
Ο άνθρωπος μας, πλησίασε τα λουλουδάκια, έσκυψε και έμεινε για λίγη ώρα να τα παρατηρεί.
Ξαφνικά άπλωσε το χέρι του, πήγε να τα αγγίξει, δεν το έκανε όμως.
Έβγαλε με προσοχή ένα μεταλλικό πραγματάκι, το πλησίασε προσεκτικά πρώτα στην Ιριδούλα… κλικ και ένα φως άστραψε, το ίδιο έκανε και στο κυκλάμινο.
Έμεινε αρκετά ακόμη σκυμμένος, έτσι σαν να προσευχόταν, μια ζωντανή προσευχή πρόσωπο με πρόσωπο με τον θεό… και όταν χόρτασε, σηκώθηκε αργά και χάθηκε όπως ακριβώς είχε εμφανιστεί.
Το κυκλάμινο βρήκε ξανά το φωτεινό του χρώμα… αλλά έχασε την μιλιά του.
Η ιριδούλα, χαμένη στα όμορφα της χρώματα, και το μεθυστικό της άρωμα, ρουφαγε ακόμη το γεγονός που πρώτη φορά έβλεπε τέτοιο  λουλούδι!
-      - Κυκλαμινούλι μου, αφού υπάρχουν τέτοια λουλούδια δεν φοβάμαι πια…
-      - Ιριδούλα μου, υπάρχουν….
-      - Τώρα είμαι σίγουρος, πως και ψέματα να πω, θα βγει αλήθεια!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
31/8/2014=19=10=1

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Προσμονή

Μονάχα από την άλλη πλευρά....
Τα πάντα έχουν γίνει κιόλας.....
Αλλά.... οι πόρτες,
όταν τις κτυπάς … ακούν και ανοίγουν…
δεν κλείνουν πια ποτέ...
γιατί αν ανοίξουν μια φορά...
ξέρεις τον τρόπο να τις ξεκλειδώνεις…
Είναι οι πόρτες σαν τις πεταλούδες….
Κλειδί τους η ανάγκη να ανοίγουν…
Γιατί αν ανοίξει τα φτερά η πεταλούδα, νιώθεις το μεγαλείο της…
Και χάνεσαι στο μέσα της, σε φόντο που τα χρώματα  την ίριδα χαϊδεύουν…
Και πνίγεσαι στον καταρράκτη,  σε ανατριχίλα που ψιθυριστά γρυλίζει…
Και στήνεσαι σε κορυφή, σε τέλος που ακούει την σιωπή και παραδίνεσαι…
Μη γελαστείς και πεις… ουσία πως δεν  έχει,
Γιατί σε ίδιο γνώριμο δωμάτιο σε βγάζει, που το έχεις ξαναδεί...
Η δύναμη σου έρωτας, πότε σαν πεταλούδα πότε σαν κάμπια….
με του τριαντάφυλλου τ΄αγκάθι,  τρυπάει λίγο του θεού την θέληση, και κάτι αλλάζει…
τριαντάφυλλο και  πεταλούδα αρμονικά, μέσα στο δώμα, με προσοχή όμως το τρύπημα…
να τρέξει μια σταγόνα αίμα…
η διαφορά μόνο εσένα να πειράξει...
να παραμείνει κατακόκκινο το ρόδον…
και τα φτερά της πεταλούδας ομορφότερα…
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
25/8/2014=22=4

Κόκκινος συναγερμός

Ποιο είναι το καλό και τι δεν είναι,
Μήπως είναι η νύχτα, που αδύναμους  χωρίς το χθες μας νανουρίζει…
Μήπως γιατί ψηλώνει τις δονήσεις, και το αδύναμο μας σώμα κυριεύει..
Ποιό είναι το κακό και τι δεν είναι,
Μήπως είναι η μέρα, που ανόητους  χωρίς το σήμερα πίσω γυρίζει.   
Μήπως γιατί ζυμώνει τις αισθήσεις, και το αχόρταγο  μας  θέλω ελλοχεύει…
Ποιο είναι το δικό μας και τι όχι.
Μήπως η δύναμη που δίνουμε στον άλλο…
Μήπως η αγάπη που ζητάμε από άλλους…
Νύχτα και μέρα, δύο ίδιες θέσεις, που αλλάζει ο ήλιος, μετρημένες με τον χρόνο..
Δικό μας το καλό και το κακό, με δείκτη την ελευθερία, σαν αέρας..
Δικός μας ο θεός, και εμείς δικοί του…
Η μια ψυχή… Το άγιο ένα…
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
29/8/2014=26/8

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Η Αγάπη είναι η Αθανασία της ψυχής, και ο έρωτας η Θέωση του σώματος.

Γιατί φοβίζει η αγάπη,
γιατί ελάχιστοι μπορούν,
γιατί κανείς δεν δίνει κάτι,
μα όλοι παίρνουν ότι βρουν.

Είναι η αγάπη ελευθερία
είναι η αύρα της ψυχής
του καθενός η μπαταρία
το κάψιμο της ενοχής.

Δεν φυλακίζεται, δεν παίρνει
δεν επιβάλει, δεν ζητά,
όταν την πνίγουνε πεθαίνει,
απλά μονάχα αγαπά.

Γιατί ο έρωτας χαλιέται,
γιατί ελάχιστοι τολμούν,
γιατί βρομίζει και ξεχνιέται
όλοι αρκούνται να «πηδούν»

Είναι ο έρωτας ευήθεια,
είναι του σώματος γραμμή,
πνοή ζωής, θεού αλήθεια,
αθανασία μια στιγμή.

Δεν έχει νου, δεν λογαριάζει,
ανάβει φλόγα στους σφυγμούς,
κορμί που καίει, αίμα που βράζει,
μόνο ποθεί χωρίς φραγμούς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
22/8/2014=19=10=1

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Εκτός τόπου και χρόνου

Δεν ρωτάει μωρό μου ο έρως,
να φωλιάσει σε ένα κορμί
Ούτε ψάχνει κατάλληλο μέρος,
να γεμίσει μια άδεια στιγμή.

Σαν θεός το παντού κυριεύει
ξέρω τώρα καλά, πως μπορεί,
όταν είναι μακριά να χαϊδεύει,
καταργεί το μυαλό, που απορεί.

Σαν την θάλασσα φέρνει γαλήνη,
όλα σβήνουν χωρίς αφορμή.
Αεράκι δροσάτο στην πρύμνη,
μια βαρκούλα το κάθε κορμί.

Αγκαλιά μου μονάχη και άδεια,
λαχταράς να γεμίσεις ξανά,
ταξιδεύουν οι μέρες καράβια,
και οι νύχτες λιμάνια φτηνά.

Το υπέροχο «νοιώθω» στολίζει,
οι αισθήσεις μου φλόγες κενές.
Το σε «θέλω» μονάχο δακρύζει,
οι σταγόνες σκορπούν τις φωνές

Αν μπορούσα, να γίνω αέρας,
να με νιώθεις μονάχα  εσύ,
τα φιλιά σου η αύρα της μέρας,
κ΄η αγκαλιά σου, την νύχτα κρασί.

Μια λεξούλα βραχνά ψιθυρίζει
Μια λεξούλα γλυκεία κτητική
Μια ανάσα το «μου» με φλογίζει
Μια «αγάπη» καυτή, ερωτική.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
21/8/2014=18=9 

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Το αστέρι της αυγής.

Ο Χρυσαετός, το απέραντο του ουρανού οργώνει…
Να σπείρει αστέρια ο Φαέθοντας…
Και κείνα… έρμα μου άστρα, σαν γεννηθούν ρωτάνε..
Τάχα ταιριάζουμε στο γαλανό σου χρώμα ουρανέ;
Για σας ζωγράφισε το πορφυρό, σε κάθε δειλινό ο ήλιος,
Έτσι σαν φεύγει, η αστροφεγγιά την νύχτα να ημερεύει.
Δεχτήκαν τ΄ αστεράκια την ευχή και την κατάρα,
Και τρεμοσβήνουνε δειλά, κάθε που φτάνει η νύχτα.
Μονάχα ο Αυγερινός, θρασύς κι απείθαρχος γιατί τον συντροφεύει η Πούλια..
Πεισματικά θα πολεμάει να λάμψει και την μέρα… κόντρα στον ήλιο.
Έλα Αέρινη Αυγή, και τον παλμό σου μέθα…
Έλα και βγες στον ήλιο με φτερά που Αγγελικά…
Έλα και βγες να λάμψεις…
Έλα και βγες στον ήλιο… κι ας καείς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/8/2014=22=4

Ανοιχτή αποστολή…

Η μέρα σβήστηκε, στη δύση του ήλιου… 
Η πληγή κλείστηκε, το βράδυ έχει αρχίσει…
Μια ομίχλη πέφτει πάλι μπροστά στα μάτια μου..
Η ψυχή μου είναι ελεύθερη τώρα σαν σκιά… γιατί δεν βλέπω.
Σαν σκιά θα βγει μπροστά να μεγαλώσει… να φτερωθεί, για να πετάξει σ΄ άλλα μονοπάτια που κανείς δεν έχει δει.
Όταν τ΄ ασημένια άλογα του φεγγαριού θα τρέχουν, απ το παλάτι τ΄ ουρανού στης Γής τα ερειπωμένα σπίτια, στα αρχοντικά σας…πως έφυγαν οι μέρες της ανδρείας χλιμιντρίζοντας…
Τα παιδιά των γενναίων είναι θεοί θαλασσινοί, που ταξιδεύουν με ένα πλοίο καθώς περνά ο χρόνος.
Ένα μήνυμα φέρνουν τα κύματα,  μια λευκή φωνή στον αφρό τους, μια Νηρηίδα γνέφοντας μέσα σ΄ ένα μπουκάλι, δείχνει τον τρόπο για τα παλάτια του ουρανού.
Ο  θάνατος όταν μας καλεί μας αθωώνει, όλες οι αλήθειες παραμένουν σαν ανάσες στον αέρα, να οδηγούν το λευκό πλοίο γεμίζοντας τα πανιά του με την ασπρογάλαζη αύρα μας.
Η  πρώτη πνοή σε επτά στιγμές αδειάζει με την γέννηση, και εκείνος γεννιέται, γιγαντώνεται, και φτεροκοπάει στα ύψη πάνω από την στεριά, σαν γύπας.
Η  τελευταία πνοή σε εφτά στιγμές, γεμίζει με το τέλος, και εκείνος ξαναγεννιέται, άπιαστο φάντασμα, την τύχη του δαμάζει, στα άρρητα κύματα της θάλασσας σαν αετός.
Τα δάκρυα του αίματος, δάκρυα θεού που αναβλύζουν, τυλίγουν τον χειμώνα που πεθαίνει.
Χθες… και χθες ξοδέψαμε νερό χωρίς σκοπό… του λουλουδιού τα γέλια μαραθήκαν
Του λουλουδιού που φύτρωνε στην πέτρα… ήθελε μόνο μια παλάμη χώμα και μια σταγόνα της βροχής….  Μονάχα μία.
Σήμερα…. και σήμερα μπουσούλισμα στη στράτα,  βόλτα με τα χρυσά άλογα του Ήλιου…
Στο ιερό… στο ιερό έδαφος… εμείς πρώτοι…. Πρώτη και η βόλτα.
Αύριο… και αύριο αγκάλιασε την… με τα κρυστάλλινα σου όνειρα, με τα βελούδινα φτερά της προσμονής… και πες της…
Πες της ότι  γυρεύω το παλάτι του ουρανού, και να κοιτάς περήφανα τα μάτια της χωρίς φόβο.
Πες,  ότι τ΄ όνομα της ήταν στα χείλη μου όταν πέθανα… στον ουρανό.
Θα σε συναντήσω στον ήλιο!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/8/2014=22=4

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

Ανάμεσα σε μια Καλησπέρα και μια Καλημέρα…

Ανάμεσα σε μια Καλησπέρα και μια Καλημέρα…
Το καλό και το κακό, εναλλασσόμενα δύο ετικέτες μόνο, για να εκφράσουν τον κοινό παρανομαστή ανάμεσα σε δύο.
Αποδοχή η όχι θέσεων, μεταξύ δύο, είναι απαραίτητος ο δυικός αριθμός.
Είναι η βασική αρχή του διαλόγου… γι αυτό και χάθηκε.
Έτσι χάθηκε και ο διάλογος.
Έμεινε ο ενικός, να εκφράζει το εγώ,
Και ο πληθυντικός το σύνολο…. την χάβρα μας.
Λείπει ο κρίκος, που τα συνδέει, ο δυικός.
Η Ταύτιση με τον άλλον, η όχι ορίζει τι είναι καλό η κακό.
Όταν είναι ένας, καλό και κακό δεν υπάρχει.
Υπάρχουν μόνο σκέψεις και ιδέες ουδέτερες, πράξεις ελάχιστες, δεν υπάρχει αποδέκτης…
Γίνονται λόγος, και έργο όταν υπάρχει και ο δεύτερος.
Συνεχίζουν και γίνονται, εγωισμός επιβολή εξουσία, όταν υπάρχει ο δεύτερος.
Έτσι χρωματίζονται γίνονται κακό… τρέφουν τα αρνητικά συναισθήματα.
Γίνονται λόγος, και έργο όταν υπάρχει και ο δεύτερος.
Συνεχίζουν και γίνονται, επικοινωνία, διαμορφώνονται, εμπλουτίζονται με τον διάλογο.
Έτσι χρωματίζονται γίνονται γνώση… τρέφουν τα θετικά συναισθήματα.
Καλό εν τη γενέσει είναι μόνο, η γνώση… το φώς… που εκφράζεται με την αγάπη.
Αγαν+π+αω, υπερβολική προσφορά, απόλυτη. Σε σημείο εξουδετέρωσης του εγώ.
Γίνεται όμως έτσι ο προσφέρων τίποτα, χάνεται;
Όχι!
Τροφοδοτείται υπέρτερα, όλη η παραπάνω διαδικασία είναι αμφίδρομη.
Ξέρω έχετε τις αντιρρήσεις σας. Δίνεις και δεν παίρνεις από τον άλλο.
Όταν αυτό συμβαίνει, παίρνεις από την πηγή, από την γενεσιουργό αιτία, παίρνεις από αλλού.
Οι περισσότεροι, επιζητούν ανταπόδοση από τον ένα, από εκείνον που έδωσαν, και από εκείνον παίρνουν.
Εκείνος είναι άκων, ο αγωγός, δίνει ουδέτερα, εμείς όμως τα χρωματίζουμε καλό η κακό,
και ανάλογα τα εισπράττουμε η όχι.
Υπάρχει ένα νήμα που μας ενώνει όλους, απόλυτα όλοι έχουμε ένα κοινό… την αρχική πνοή.
Άλλοι την νοιώθουν καυτή, άλλοι παγωμένη, άλλοι υγρή, άλλοι ξερή… είναι όμως κοινή.
Καλό είναι  το ωραίο, ωραίο είναι αυτό που συμβαίνει την κατάλληλη στιγμή, στο σωστό timing.
Κακό το αντίθετό του.
Φως και σκοτάδι, στην επιφάνεια, στο βάθος φώς στο σκοτάδι.
Αυτό το φώς του σκοταδιού, το βλέπεις με τα μάτια κλειστά.
Θετικοί και αρνητικοί αριθμοί, οι μεν προσθέτουν οι ε αφαιρούν,
Ένας και ένας, ούτε προσθέτει,  ούτε αφαιρει, ισορροπούν.
Πάλι ο δυικός, η ισορροπία, η αρμονία, ο αριθμός της ύπαρξης του σύμπαντος.
Την μονάδα την κράτησε ο θεός, για να εκφράζει Εκείνον.
Την δυάδα την χάρισε στο υλικό σύμπαν για να υπάρχει, και για να εκφράζει Εκείνον.
Την τριάδα συμπληρώνει το μη υλικό σύμπαν, και ολοκληρώνεται το άπαν ον, το Χάος.
Η τετράδα, πεντάδα…… μέχρι και εννεάδα, αποτελούν ποικίλους και σύνθετους συνδυασμούς των τριών πρώτων, συμπληρώνοντας τον κύκλο του απόλυτου!    
Εισπράττουμε λοιπόν θεωρώ, και από το καλό, και από το κακό.
Όλοι μας είμαστε καλοί, κάποια στιγμή, αλλά και κακοί κάποια άλλη.
Σκοπός του καθενός, να αναγνωρίζει τα κοινά με τον άλλο, και να τα καλλιεργεί.
Προσφορά του καθενός, αλλά και σκοπός,  να εξουδετερώνει τις διαφορές, και να συνθέτει.
Με αυτό τον τρόπο, ενισχύει την κοινή μας συνισταμένη, την λεγόμενη συμπαντική συνείδηση, που είναι το θεϊκό μας κομμάτι, και νοιώθουμε την κοινή μας πνοή, καυτή, ψυχρή, υγρή, ξερή, ανάλογα….
Όλοι όμως νοιώθουμε το ίδιο!!
Έτσι υπερισχύουν αυτά που μας ενώνουν, και ενισχύεται ο "θεός", που μας έχει ανάγκη για να εκφραστεί, και που εμείς έχουμε ανάγκη να φτάσουμε στην θέωση.
Αυτά όλα, και άλλα, συμβαίνουν στον υλικό μας κόσμο, και δημιουργούν τις προϋποθέσεις, της θέσης μας στον άυλο, που είναι σταθερά ανεπηρέαστος, σε αντίθεση με τον υλικό.
Ο πεπτωκός  άγγελος, εξέπεσε από τον άυλο στον υλικό, το ίδιο, και ο Αδάμ με την Εύα.
Επηρεάζει λοιπόν, μόνο τον υλικό κόσμο, για αυτό και η ρήση "έχει δύναμη, αλλά δεν έχει εξουσία".
Ο πεπτωκός  άγγελος, θα πάψει να είναι πεπτωκός, το απολωλός πρόβατο, θα βρει τον δρόμο να επιστρέψει.
Όσο περισσότερο, μπολιάσουμε τον υλικό κόσμο με ιδιότητες και τρόπους του άυλου, τόσο καλύτερος γίνεται.
Αυτό προϋποθέτει, να βρούμε τον τρόπο να βυθιζόμαστε στο ασυνείδητο, να "βιώνουμε"
τα του άυλου, και να τα εφαρμόζουμε στον υλικό.
Αυτό είναι και το μήνυμα της Επιστροφής.
Η φτηνή Παγκοσμιοποίηση δύει..
Η Συμπαντοποίηση ανατέλλει …. 

Είπα πολλά, στον ενικό… συγνώμη. 
Ευχαριστώ

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
ΟΥ=όχι
ΤΙ= κάτι
ΔΑΝΟΣ= από την γη, από την ύλη..

15/8/2014=21=3
(υγ: Τρία… να συμφωνούν οι αριθμοί μου φτάνει) 

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Λάμπα

Λάμπα

Θα σαρκάζω δήμιε μου την αγχόνη, μαρτυρία του Ιώβ να υπομένει,
η ψυχή μου  με αόρατους με δένει, αψηφάει τη θηλεία και περιμένει.
Στα κουρέλια σου τυλίγω τον ζητιάνο, μια κατάρα αδιόρατα κρυμμένη,
κρύα πλήκτρα, σ ένα ματωμένο πιάνο, μια κρεμάλα επιδέξια στημένη.

Αγναντεύω στου μυαλού μου τα λιβάδια, τι αλλάζει τα αρνιά από τα γίδια,
αστερίες βουτηγμένοι σε σκοτάδια, να γυρεύουνε διαμάντια στα σκουπίδια.
Δυο βιβλία μοναχά και μία λάμπα, στου κορμιού τα ξεχασμένα  αποκαΐδια,
τρέμει ο νους φυλακισμένος πάντα, και πεθαίνει η ψυχή με τα στολίδια.

Δεν τρομάζω δήμιε μου στην μορφή σου, από μέσα σε γνωρίζω εφιάλτη
είμαι ο γύφτος που κτυπούσε το καρφί σου, ένα φύλο ιερό σε μια άλτη. 
Είδωλο σ ένα  καθρέφτη μακελάρη, οπτασία μισητή που σε διαβάζει,
μ οδηγό μου ένα μαύρο καβαλάρη, υποζύγιο το νου, κεντρί να στάζει.

Καίει η λάμπα μοναχή της κάθε βράδυ, σαν γραφή συλλαβική φωτίζει,
παίρνει δύναμη και γνώση στο σκοτάδι, σπέρνει δόντια η αυγή ανθίζει.
Καίει η λάμπα σε γωνιά η σε ευθεία, αδιακρίτως και χλωρά και ξεραμένα,
να φοβάσαι που φτιαχτήκαν με σοφία, που δεν έμειναν αιώνια κρυμμένα.

Μία λάμπα κι ο θεός το τρίτο μάτι, να γεμίζει ουρανούς με την πνοή του
Νέμεσις για το καρότσι του σακάτη, κολυμβήθρα Σιλωάμ του παραλύτου.
Μία ράμπα, και ο άνθρωπος ιδέα, τρομαγμένη τριγυρνά όπως τ αγρίμι,
χούφτες χώμα, μια μαύρη ορχιδέα, συνοδεία ο ψαλμός σου για την μνήμη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/8/2014=20=2
7/12/2014=17=8

«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»

«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»
Ο τζίτζικας στη μυθολογία είναι γνωστότερος από τον Αίσωπο με τον περίφημο μύθο του
(Τέττιξ καὶ μύρμηκες)
Αλλά ο τέττιξ, ο καλός μας τζίτζικας δηλαδή, εμπλέκεται και σε άλλον μύθο.
Τον Τιθωνό κατά την ελληνική μυθολογία, τον ερωτεύτηκε η Ηώςκαι μετά από παράκλησή της,
οι θεοί του χάρισαν την αθανασία αλλά δεν σκέφτηκαν να του χαρίσουν και την αιώνια νεότητα.
Ο Τιθωνός, έτσι, έφθασε σε έσχατο γήρας, και η αθάνατη και αγέραστη Ηώς, δεν μπορούσε πια να τον βλέπει.
Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να μιλά ακατάπαυστα,
____

Κι απ’ του λεβέντη Τιθωνού την αγκαλιά η Αυγούλα
σηκώνουνταν να φέρη φως σ’ όλους, θεούς κι ανθρώπους.

Τότε βουλή είχανε οι θεοί, κι ο ψηλοβρόντης Δίας
στη μέση, ως παντοδύναμος, καθόταν, κι η Παλλάδα

θυμούνταν και τους έλεγε τα πάθια του Δυσσέα,
Γιατί νοιαζόνταν πόμενε στο σπίτι της νεράιδας.


Οδύσσεια, ε’ ραψωδία, προοίμιο

ΟΚΤΑΝΑ

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί…

Στην παχιά σου σκιά θα ξαπλώσω,
σαν την μήτρα  με πόνους οδύνης,
δεν μου μένει σταλιά  να ιδρώσω,
με αδειάζει στεγνά ο Λιαντίνης.

Κι αν στο δέντρο πουλί κελαηδάει.
Κι αν υπάρχει ανάγκη συγγνώμης.
Μια δροσιά τα φτερά του μαδάει,
για τα θέλω της πόρνης Σαλώμης.

Κι αν εισπνέω του τάφου την σκόνη,
Την εκπνέω ζωή στην δεκάτη.  
Μαύρο επάνω σαν το χελιδόνι,
κι από κάτω λευκό σαν χιονάτη

Κι αν το δέντρο καεί και ρημάξει,
σαν ψολή, που τελειώνει και σβήνει
Το πουλί σαν ψυχή θα πετάξει,
να γλυτώσει απ αυτό το καμίνι.

Κι αν δεν θέλω τα θέλω που θέλει,
σαν αιδοίο, οργασμούς χορτασμένο.
Το  πουλί την αυγή θα ανατέλλει,
να χλευάζει κλουβί σκουριασμένο.

Μια Γκέμμα ανάγκη έχω μόνο.
Μια σκιά που τον ήλιο να αράξει.
Ένα στείρο ζεστό δακρυγόνο,
τον ιδρώτα με δάκρυα να αλλάξει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
13/8/2014=19=10=1