Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Αλλάζει ο τόπος τον ορίζοντα… σβήνει τον χρόνο.

Το κομμάτι του ταξιδιού, το ορισμένο, με τις πέτρες που έριχνε πίσω της η Πύρα, για να γεννιούνται άνθρωποι, έρημο πια το περπατώ!
Στων Βρυσσεών το δήμο, εκεί που η τοξεύτρα Άρτεμις, με τους γυμνούς μηρούς, ελάφια κυνηγούσε.
Και να ευωδιαστός ο χείμαρρος, με πλημμυρίζει αναμνήσεις...
Η μαγεμένη πόλη η παλιά, η ερωμένη του ήλιου, η αρχαία..
στα δακρυσμένα της, τα  ερωτικά παιχνίδια με το ήλιο..
εκείνες τις στιγμές που την αφήνει....
για να την συναντήσει πάλι την Ανατολή....
Αλλιώτικος αυτός ο έρωτας ημερωμένος, στο ηλιοβασίλεμα κοιμάται η πεθαίνει...
Αλλά ξυπνά και ανασταίνεται με την Ανατολή...
Αγνός καθαρός φωτεινός....
Τόση αγάπη,..
Στου Τάλετον την κορυφή αγνάντι, με τ’ άλογα του Φοίβου αδάμαστα να χρεμετίζουν.
Και να αέρας ζωντανός, πηγή ζωής και ανάσας τιμωρία, σιρόκος, τραμουντάνα, η πουνέντες
το πατρικό μου, αρμενίζει στα πανιά του, με του πελάγου τον αφρό, με μανιασμένο κύμα…
Μάννα, μανία, μουδιασμένη ανατριχίλα.
Δεν έχει γράμματά εκεί να γράψω, με συλλαβές Πελασγικές μονάχα...
Μα οι συλλαβές δεν γράφονται, ψελλίζονται, θροΐζονται, σωπαίνουν…
Και σαν κελάηδισμα, δονούν τα χείλη,
Σαν τα φιλιά, που τρέμουν, καθώς του πόθου το θανατηφόρο αγκάλιασμα εξαϋλώνει..    
Και σαν κελάρυσμα σκοτώνουν,
σαν τις σταγόνες της δροσιάς, που χύνει ο Έρωτας, εκείνη την στιγμή που δεν υπάρχεις.
Κι άλλοι ακούν, το ψέλλισμα, το θρόισμα και την σιωπή….. οι αλαφροίσκιωτοι....
κι άλλοι σαρκάζουν... οι βαρυισκιωμένοι..
Μισοί-μισοί, κι αυτοί σαν το ταξίδι, σαν την ζωή, σαν τους ανθρώπους σαν τα πάντα...
Μπορεί και μάλλον έτσι είναι, σε αυτόν τον κόσμο μοναχά, να είναι τα μισά Ολόκληρα,
για να χει αιτία η μοναξιά να περισσεύει.
Εκεί λοιπόν, που το νερό ασταμάτητα δροσίζει και ξεπλένει, μ΄ άνεμου ανασαιμιές λεβάντες... 
Εκεί που δεν μιλάς, δεν βλέπεις, δεν ακούς,
Εκεί που δεν μυρίζεις, ούτε αγγίζεις, μόνο νοιώθεις!
Και με το νοιώσιμο, ορόσημο σελίδα στο βιβλίο, γράφει η αύρα που δεν σβήνει στον αιώνα...
Εκεί περπάτησα...
και το βιβλίο μου, σε σκοτεινή σπηλιά έχω κρυμμένο!
Για να το βρει μόνο η θεά, και στις σελίδες του να τυλιχτεί, η να το σκίσει!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
30/7/2014=17=8

Υπάρχει..

Υπάρχει μια στιγμή, εκεί μέσα στην νύχτα…
Όταν φτάνει, και χαμηλώνουν τα φώτα, ανοίγει ο δρόμος για τον παράδεισο..
Υπάρχει ένας τόπος, εκεί μέσα στην θάλασσα…
Όταν φουσκώνει και πέφτει αέρας, ανοίγει της ψυχής μια χαραμάδα…
Υπάρχει ένα γεράνι, εκεί σε μια ξερολιθιά…
Όταν ανθίζει μαραίνεται η λύπη, και λάμπει το χαμόγελο του Ήλιου..
Υπάρχει ένας κόκκος άμμου, εκεί στην μαγεμένη Ασίνη…
Όταν τον χαϊδεύει το κύμα, γίνεται πεταλούδα και λούζεται στον αφρό…
Υπάρχει ένα αίσθημα, και το φωτίζει ο σταυρός του νότου…
Μα τον δρόμο για τον παράδεισο δεν βρίσκω…
Στης ψυχής την χαραμάδα δεν χωράω…
Το χαμόγελο του Ήλιου ξεραίνει τα χείλη μου..
Ο κόκκος της άμμου, θηλεία στον λαιμό μου…
Το αίσθημα μόνο ανάβει τα φωτά του δρόμου,
Φαρδαίνει την χαραμάδα, και φαράγγι την κάνει…
Του Ήλιου το γέλιο ζεστά φυλακίζει,
Λεβάντα ευωδιάζει το άοσμο κύμα..
Το αίσθημα μόνο κρατά αναμμένο του νότου το αστέρι….
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
29/7/2014=25=7

Μόλις δύο βήματα από την κόλαση ακροβατεί καρδιά του θάρρους

Η υπόσχεση, η ταπείνωση η λύτρωση το έπος του γίγνεσθαι, η τραγωδία του φαίνεσθε..
Και αυτή τη φορά ο πόλεμος είναι για για την ελευθερία…
ο ονειροβάτης ταξιδευτής σε κάθε του στάση, και κάθε ανάσα στην αντάρα της μάχης,  
ξυπνώντας, κομματιάζεται από αγάπη…
Το θάρρος, τα κλάσματα, ο ιδρώτας, η λάσπη, μαζί, ένα χθες μπηγμένο στο αύριο, ένα μαχαίρι, λεπίδα δίκοπη το άπειρο κόβει κομμάτια αμέτρητα…
Ακουμπάμε τα μάγουλα την  καταστροφή..
Φιλάνε τα χείλη την προδοσία,
Ανοίγει ο διακόπτης την διαγραφή, κλείνει την σωτηρία…
Και την ανοίγει ξανά η αγκαλιά, και την κρατάει ανοιχτή, και σπάει τις πόρτες..
Περιμένετε, κρατηθείτε, γρηγορείτε το νέο κόσμο μου σκαλίζω με σμίλη σε ασμίλευτη φεγγαρόπετρα.
Θα το πάρει, και θα έρθει, θα με κλείσει, και θα το αποθηκεύσει…
Στων αγαλμάτων το δέρμα, γυαλίζει το αίμα, και καίει το δάκρυ  
Αν ενωθούν οι ψυχές μας, και ίδιους παλμούς οι καρδιές μας χτυπάνε, ο ένας τον άλλο με ταύτιση αρχαία, αιώνες κουράγιο στο φως, θα κερδίσει.
Αυτός που πεθαίνει μαζί μου, κι εγώ που πεθαίνω μαζί του, ζωή μου χαρίζει, και εγώ ζωή του προσφέρω.
Απλά ακολουθήστε, στρατιώτες και ιππότες, στο δρόμο που βγάζει στην μόνη  πορεία…
Χωρίς απορία με πίστη μονάχα…
Αντί του μετώπου, η μοίρα του ασώτου, μαζεύει συντρίμμια και χτίζει παλάτια…
Μα όχι για εκείνον… σε ξένους σκορπά και χαρίζει.
Μέχρι την προηγούμενη μου ξεθωριασμένη αναπνοή, χωρίς σημασία μα ούτε και αξία δεν θέλω να έχει…
Μονάχα στο πού και στο πότε, φλεγόμενη αγάπη για την όμορφη Γαία, με σπίθες σταγόνες, και γλώσσες χαλάζι που κατρακυλάνε, να ρέουν ουρές του ουρανού σας, του ασύχαστου νου σας..
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
29/7/2014=25=7

Έμπνευση Two Steps From Hell - Heart of Courage

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Αν ...

Αν ...
Γνώριζες τ' αποτέλεσμα ...
δεν θα γευόσουν την αγωνία ...
αν διάβαζες τις σκέψεις...
θα αγνοούσες την έκπληξη...
αν όριζες τους παλμούς της καρδιάς ...
θα έχανες το σκίρτημα του έρωτα...
Αν...
Ο ατόφιος αυθορμητισμός ...
δεν ενθαρρύνει την ζωή σου ...
την ανησυχία της ύπαρξης...
σ' ένα ατελείωτο ταξίδι ...
μ' έναν προ-ορισμό άγνωστο ...
το λιμάνι ίσως να είναι δίπλα σου ...
ίσως να είναι πολύ μακριά ...
ίσως και να μην το ανταμώσεις ποτέ ...
αυτή είναι η μαγκιά της ύπαρξης σου...
Αν ...
ανα-ζητάς την σιγουριά ...
καθηλώσου στην ανία της ρουτίνας...
χωρίς όνειρα, χωρίς προσδοκίες ...
θεατής εγκλωβισμένος σε μιαν άμορφη μάζα ...
σε μια κερκίδα που θα σε παρα-σύρει ...
να χαμογελάς όταν στο επιτρέπουν ...
ακολουθώντας την πορεία των πολλών ...
η ζωή σου ανύπαρκτη ...
ένα καρμπόν που θα γλιστρά ακυβέρνητο ...
κερδίζοντας άνυδρες παραλλαγές ...
πλαισιωμένο από στεγανά ...
που θα αλλοιώνουν την ύπαρξη σου ...
θα σκοτώνουν το στείρο σου συναίσθημα ...
Αν ...
εκτοπίσεις τον αγώνα σου ...
το ρίσκο του ...
μηδενίζεις της αξίες σου ...
παραγκωνίζοντας τες σ' έναν λαβύρινθο ...
εκεί θα νεκρώνει ο κόσμος σου ...
απλά κι ανώδυνα ...
μονάχα η ύλη σου θα ανασαίνει βαρετά...
με σταθερούς ρυθμούς ...
όπως τ' άψυχο ρολόι ...
μέχρι να ξεκουρδιστεί ...
δίχως την εναλλαγή ...
δίχως το χτυποκάρδι ...
που εκ-δηλώνει ατόφια Ζωή ...
Αν ...
στερήσεις το κυνήγι ...
στερείσαι το διάφανο οξυγόνο ...
χάνεις τους ήχους ...
τις όμορφες μελωδίες ...
αργό-Πεθαίνεις σε μια Τεράστια γυάλα ...
δίχως επιλογές ...
με απουσίες από τ' αληθινά χαμόγελα...
το καυτό δάκρυ ...
ξεφτίζοντας τον κύκλο σου...
σε αφιλό-ξενα και παγερά σπλάχνα...
αναρωτήθηκες άραγε ποτέ ...
ποιά είναι η ζωή σου ...
Αν ...
δεν υιοθετήσεις το ρίσκο...
δεν σφιχτ-α-γκαλιάσεις την υπέρβαση ...
δεν υπάρχει λόγος ...
να ονομάζεσαι άνθρωπος ...
εκποιείς σε ευτελή τιμή ...
την ανύπαρκτη ψυχή σου ...
Στέλιος Κ.


Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Θεϊκό τραγούδι.

Γράφω χωρίς σταματημό,
σβήνω χωρίς ανάσα,
μύστης στα χρόνια περπατώ,
αλήθεια να σ΄ αγγίξω.

Κοιμίζει η λάβα τις γραφές, τα σύμβολα μου καίει,
χαϊδεύει η σκύλα το πρανές, του ιερού βουνού μου.
Χέρια απαλά στον ουρανό, γόνατα ματωμένα,  
δίχως κορφή, χωρίς πληγή, πέταγμα δεν μαθαίνω,
γιατί ποτέ δεν ένοιωσα, ο αετός πώς βλέπει.
Μόνο με μπλε του ουρανού, γεμίζω τον ασκό μου,
να καθρεφτίζει στον αφρό, της θάλασσας το πάθος.

Σαν τα παιχνίδια του μυαλού, σαν γέννημα της τέχνης,
δεν βρίσκω μέρος πουθενά, την πένα μου να πλύνω.
Τα σύννεφα είναι σκοτεινά,
Τα πνεύματα φθαρμένα,
Και του αλόγου ο καλπασμός,
άγρια καταιγίδα.

Άλογο για ημέρεψε,
σύννεφα διαλυθείτε,
αέρα σε παρακαλώ τυφλά να μην κουρσεύεις,
μήπως στολίσουμε με φως, με διαμαντένια λάμψη,
αυτό που γράφει ανθρώπινα, το θειο πεπρωμένο.

Φυσώντας το σουραύλι μου, και τον αυλό του Πάνα
θα τιμωρώ με μουσική, θα μαστιγώνω στίχους,
γιατί είναι δράση η ζωή, κι ο θάνατος ελπίδα,
γιατί χαλιέται η παρθενιά,  η κόρη να γεννήσει.
Ένα τραγούδι θεϊκό, μια θεία μελωδία, μεθά τις νύχτες με ρυθμό,
και βγάζει φως το χάος, στοιχειώνεται το λυκαυγές, και το λυκόφως λάμπει,
τότε που σπέρνεται το ον, στην μήτρα του μη όντος.
Ένα τραγούδι θεϊκό, ένα μόνο τραγούδι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
22/7/2014=18=9

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Άτιτλο

Έχει ξεκινήσει μια ύπουλη και αδιόρατη προπαγάνδα, που δυστυχώς αναπαραγάγετε ασυνείδητα από όλους μας…
«Εκπαιδεύτηκα να χαίρομαι τη προσμονή απλών καθημερινών πραγμάτων.
Δεν φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι αυτό.
Πόσο γαληνεύει την ψυχή.»
Αλκυόνη Παπαδάκη.
Η συμπαθέστατη λογοτέχνης, γράφει σωστά.
Πόσοι όμως στέκονται στο «Εκπαιδεύτηκα»..
Αυτό είναι η ουσία, το πρώτιστο, «Μας εκπαίδευσαν» θα ερμήνευα..
Ποιους συμφέρει να χαιρόμαστε τα μικρά τα καθημερινά…
Γιατί ξεχάσαμε ότι άνθρωπος είναι ο Άνω θρώσκων, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξεως.
Καθημερινά ο ένας παροτρύνει τον άλλο, να ζήσουμε στιγμές, και ότι η ζωή, η ευτυχία είναι στιγμές…
Η ζωή είναι μια τούρτα, και οι στιγμές είναι τα κερασάκια φίλοι μου…
Η ζωή είναι ένα αγγούρι και οι στιγμές είναι τα ζόρια που έχει…
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος…
Σίγουρα όμως δεν είναι στιγμές….
Και σιγουρότατα για να εξελιχθούμε δεν πρέπει να αρκούμεθα στα μικρά και τα καθημερινά…  αυτά αν δεν ας κρατάνε στάσιμους μας πάνε πίσω.
Δεν εκπλήσσομαι με ότι συμβαίνει, όταν κοιτάει κάποιος χαμηλά, δεν βλέπει τον ουρανό και τον Ήλιο…
Όταν περπατά σκυφτός δεν ενεργοποιείται το ηλιακό πλέγμα…
Όταν χαίρεται με το «περιμένω» είναι σκλάβος…
Η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία, πρέπει να πεθάνει πρώτη για να αλλάξει η σελίδα…
Τα κεφάλια μέσα λέει το σύστημα….
Και επιτρέπει να ζούμε στιγμές…
Θα επιτρέψει να φανταζόμαστε στιγμές…
Και μετά θα καταργήσει το διάλειμμα….
Βορά οι Βροτοί…. προς βρώσιν μόνο…
Όχι άνθρωποι, με την τάση του άνωθεν και της εξέλιξης…
Το ταξίδι μας είναι υπερούσιο, περιέχει τα πάντα, καλά και κακά, όμορφα και άσχημα, χαρά και λύπη, ευτυχία και πόνο, μικρά και μεγάλα, στιγμές και αιωνιότητα…
Το θαύμα της δημιουργίας, της γέννησης…
Περιέχει τον σπόρο της πρωτοβουλίας, της παρέμβασης στον «ρουν των γινομένων»
Γίναμε όχι μόνο κατ, εικόνα, υπέροχο αυτό…..
Αλλά και καθ’ ομοίωσιν, θεϊκό αυτό…
Κοιτάζω πίσω, μια σειρά από σβησμένα κεριά…. όχι τα σβησμένα κεριά του Καζαντζάκη…
όχι στα χρόνια που πέρασαν….
Τα σβησμένα κεριά της ακύρωσης του ανθρώπου…
Τα σβησμένα κεριά της τραβεστί ζωής…
Τα σβησμένα κεριά της Ανεξαρτησίας της Ελευθερίας της Δημοκρατίας της Αγάπης της… της …της.. της….  Της Ανθρώπινης υπόστασης!
Κοιτάζω και μπροστά, θαύμα…. Θαύμα τραγικό…. και εκεί  σβησμένα κεριά….
Όχι δεν έσβησαν……. δεν θα ανάψουν ποτέ….
Δεν είναι απαισιοδοξία, μην βιάζεσαι…. Είναι αλήθεια φυσικός νόμος…
Ανάλογα με την δράση, διαμορφώνεται και η αντίδραση…
Όταν βραχεί και το τελευταίο σπίρτο, δεν θα υπάρχει τρόπος για την αφή των κεριών…
Δεν θα υπάρχει τρόπος;
Όταν…… Τετέλεσται;
Η υγρασία προϋποθέτει βροχή, ίσως και καταιγίδα, με λίγους ή πολλούς κεραυνούς…
…και θα ανάψουν τα κεριά….

Ότι ορθώνεται εμπρός μου,
Είναι εμπόδιο και εχθρός μου
Κι αν γκρεμίζει το ναό μου
Θα χω κτίσει τον θεό μου!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
21/7/2014=17=8

Άπαρσις

Άνοιξα την ψυχή μου,
ξεκλειδώνοντας την πύλη του Άδη,
με τα βαρύγδουπα  μάνταλα, και τις θολές δοξασίες.
Περνοδιαβαίνοντας σε τόπους,
που τα τριαντάφυλλα πόναγαν στο χάδι του αγέρα,
και τα κομμένα  κυκλάμινα τον ήλιο ζητούσαν.
Διάβασα την ψυχή μου,
ανασαίνοντας με βράγχια το κύμα,
και τον αχό απ τον κόχυλα, να σπάει τα αυτιά  μου.
Αγκομαχώντας σε χρόνους πετρόχτιστους,
με κάστρα τους, άχρωμες νεκρές εξισώσεις,
με θέσεις που η άρση τους, φαντάζει ουτοπία.
Έμαθα την ψυχή μου αγρυπνώντας,
τις ώρες ανάμεσα σε μένα και κείνη,
με το λυκόφως λυχνάρι μας,
χωρίς νου και μάτια,
με λυκαυγές το τραγούδι μας σε νότες αλέγκρο.
Χαίρομαι την ψυχή μου ταξιδεύοντας,
σε δρόμους καθάριους,
με φάρο και σύντροφο του νότου το αστέρι!
Τον Άγγελό μου!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
21/7/2014=17=8 

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Αρχή πριν την αρχή, τέλος μετά το τέλος.

Κατήφεια, μιζέρια δυστυχία, είναι αδρανείς οι μύες που προκαλούν την σύσπαση για να δημιουργηθεί το χαμόγελο..
Τα μάτια αναζητούν εναγωνίως τον τροφοδότη…
Αφού τον εγκλωβίσουν τον βομβαρδίζουν, με όλα τα αρνητικά που γεμίζουν την ύπαρξη τους, και μετά γυαλίζουν με ένα φώς, ίδιο με εκείνο του δείκτη της φορτισμένης μπαταρίας.
Ο τροφοδότης δεν χρειάζεται να ενεργήσει, όλα είναι αυτοματοποιημένα.
Αρκεί η αόρατη σύνδεση, και ο τροφοδότης αδειάζει, γεμίζοντας τον αποδέκτη.
Φυσικό η μεταφυσικό φαινόμενο, αλλά πραγματικό, η ενεργειακή μετάγγιση.
Περιληπτικά τα χαρακτηριστικά αυτά αποτελούν την  δομή των αρνητικών ανθρώπων, και είναι έμφυτα.
Χρειάζονται τούς θετικούς γιατί από αυτούς αντλούν ενέργεια  για να υπάρχουν αδειάζοντας τους. (ενεργειακά βαμπίρ)!
Άποψη μου, το νήμα που τους τροφοδοτεί με άνωθεν ενέργεια είναι πλέον κομμένο...
Τραγικές ψυχές, που πανικόβλητες, προσπαθούν μάταια να κρατηθούν...είναι όμως εξ ορισμού χαμένες.
Ο μόνος τρόπος να περάσουν στο άλλο στρατόπεδο, είναι με δική τους θέληση, και με έναν θετικό βοηθό...
Το μέσον όμως είναι μεγάλη θυσία, αδύνατη για αυτούς...
οπότε είναι καταδικασμένοι...
Ελάχιστες εξαιρέσεις, οι αιχμάλωτοι του αρνητικού πεδίου, βρίσκουν τον ηρωισμό και την αδελφή ψυχή, και περνούν την πύλη, προς την ελευθερία, θυσιάζουν όμως την κατάσταση που ονομάζουμε ζωή..
Αλλά και η συνεργός αδελφή ψυχή, που βοηθά στην μετάταξη, δέχεται μετά εκδικητικές επιθέσεις, ύπουλες και μεθοδικές, επειδή έκλεψε τον αιχμάλωτο.
Οι επιθέσεις ατονούν, και εξουδετερώνονται απλά, και εύκολα, μόνο και μόνο όταν συνειδητοποιήσει ο συνεργός ότι βάλλεται.
Τελικά άσο δύσκολο είναι για κάποιον να ανοίξει την πύλη του Ψυχονού, του ψυχοπνευματικού κόσμου, τόσο εύκολο είναι να κινηθεί εκεί, να τον διαχειριστεί, να πολεμήσει και να νικήσει.
Για αυτό και χιλιετηρίδες τώρα, κύριο μέλημα, είναι η απαξίωση του νου και της ψυχής, με εργαλείο την υλη και τα χαρακτηριστικά της.
Κι όμως η υλη δεν είναι καταραμένη, σε αρμονία με τον άυλο κόσμο, ο υλικός μετατρέπει και οδηγεί το σύμπαν, η ακόμα εκφράζει και τον θεό.
Ο χτιστός κόσμος, σε αρμονία με τον άχτιστο δημιουργό, ορίζει τον Ψυχονού.
Ο ψυχονούς με την σειρά του, σε αρμονία με το μη ων, ορίζει τον λόγο,
Ο λόγος στην συνέχεια, σε αρμονία με το παν, ορίζει το Χάος.

Οι ευεργετούντες δεν πράττουν σωστά, όσο κι αν ακούγεται σκληρό....
Απλό παράδειγμα: Η Μέθοδος κοινωνική αλληλεγγύη, δεν έχει σκοπό να ανακουφίσει, ο βαθύτερος της στόχος είναι να καταστείλει...
Το κακό δεν είναι εχθρός, είναι αντίπαλος, μηδέν καλόν αμιγές κακού.
Χωρίς την έλλειψη του καλού, θα υπήρχε μόνο αδράνεια..
Χωρίς την έλλειψη του φωτός θα υπήρχε μόνο ουδετερότητα.
Υπάρχει ανάγκη τραγική να κυριαρχήσει σε μεγάλο ποσοστό ο "διάβολος" για να υπερισχύσει η αξία και η δύναμη του "θεού"..
Επιβεβαιώνεται δυστυχώς μετά από κάθε πόλεμο....
Αν οι τροφοδότες κλείσουν τις πόρτες, το φαινόμενο της ενεργειακής μετάγγισης θα εξαλειφθεί σταδιακά.
Το αποτέλεσμα…
Ο υλικός κόσμος, θα αφομοιώνετε από τον πνευματικό,
Θα τελειώσουν όλα…
Όχι κατηγορηματικά, θα υπάρχουν νέοι πεπτωκότες του πνευματικού, που θα μετακυλίονται στον υλικό, σε μια ροή συνεχή..
Αν αυτό δεν συμβαίνει…. Δεν ισορροπεί το άπαν σύμπαν και μη σύμπαν.
Παραμένει άρρητο εκείνο που διέπει την πριν την αρχή του Χάους…. Ανυπαρξία.  

ΥΓ:  Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το διαπίστωσα ακόμα μια φορά όταν τελείωσα.
Το άθροισμα των αριθμών της ημερομηνίας που γράφηκε το παρόν είναι 7,
και το αντίστοιχο γράμμα το Η.
Γιορτή σήμερα του προφήτη Ηλία, του Ήλιου….
Αφιερωμένο λοιπόν στο ΦΩΣ.

Βιωματικές προσωπικές αναζητήσεις
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
20/7/2014=16=7

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Εν τη γενέσει…

Με εργαλείο μου νυστέρι και βελόνα
σε επεμβάσεις αμφιβόλου ηθικής,
μύστες κερνάνε ίαμα τον κυκεώνα
που το τυλίγουν σε ξερόφυλλα συκής.

Η ζωφόρος οργιάζει και πυρώνει
χαμένο τάμα η θυσία για την πόλη
θύτης και θύμα, μαύρο άσπρο πιόνι
μια σκακιέρα ποτισμένη με φορμόλη.

Με μαδημένο της μητρός το εκμαγείο
και με ένα κράμα, απομίμηση κακή
μόσχος ασίτευτος γελάει το σφαγείο
στην εκατόμβη που ορίζει ένα βρακί.

Φτύνουν οι νύχτες άχρονη κουλτούρα
Φεύγουν οι μέρες και αφήνουν αδειανά
να κελαρύζουν, τα ρυάκια με θολούρα
άρδην βρωμίζουν πρωινά και δειλινά.

Σαν τις χαρά, λουλούδι που ωριμάζει,
συσπάσεις γέννας, η μαμή πληθυντικός
Και σαν τις λύπη, σπόρος που λουφάζει,
Κραυγές οδύνης, αποδέκτης ο Ενικός.

Η  ρώμη είναι του ενός αβάντα
Η δύναμη χρειάζεται πολλούς
Η ένωση δεσμεύει δυο πάντα
πηγή Ζωής, με θεϊκούς αυλούς.  
   
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
19/7/2014=24=6

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Ζωή άνευ θανάτου μετανοίας..

Αν γίνει λίμνη ο ουρανός, βότσαλο η σελήνη
ταράζει ήρεμα νερά, και ζωντανεύει η λίμνη.
Αν γίνει τ’ όνειρο παλμός, η θέληση μαχαίρι
κόβει στα δύο την σιωπή, και γίνεται αστέρι.

Ένα κοχύλι που μετά, η θητεία του τελειώνει,
γίνεται μήτρα για ζωή, δεν κλείνει δεν θυμώνει.
Μια γωνιά που απόμεινε έρμη χορταριασμένη,
προβάλει νέους έρωτες, έστω και διχασμένη.

Σαν άνθρωπος η σαν θεός, στου Άδη το στροφάδι
τέλος και αρχή ενώνονται, και σβήνουν το ψεγάδι.
Των προπατόρων αίνιγμα, αμάρτημα στο βρόντο,
παράδεισος πρώτη ματιά  και η κόλαση το φόντο.

Είναι η τέχνη ομορφιά, για της ζωής τον δρόμο
Και ο  έρωτας είναι γραφή, που αψηφά το νόμο
Εκείνοι που ψηλά κοιτούν, ψηλότερα φωλιάζουν
Κ΄οι  χαμηλοί σαν δικαστές άδικα που δικάζουν.

Δίχτυ μετέωρο παντού, δεσμώτης στο ταξίδι
σπάει αδύνατα πλευρά, στάλες νερό με ξύδι.
Ψάρι χαμένο σπαρταρά, χωρίς νέο σε ρυάκι,
Τα όνειρα του ποιητή δεν φτάνουν την Ιθάκη.
  
Όσα ορθώνονται εμπρός, τα πίσω μας θυμούνται
ήμερα φίδια σιωπηλά, στο κόρφο μας κοιμούνται.
Είναι εμπόδια οι εχθροί, μα πρώτα ο εαυτός μας
τι κι αν γκρεμίσουν οι ναοί, θα μείνει ο θεός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
17/7/2014=22=4  

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Αλιείς μαργαριταριών

Πόσο όμορφα είναι τα μαργαριτάρια.
Πόσοι όμως ξέρουμε ότι είναι αυτό, που δημιουργείται από τον  πόνο.  
Όλα  μαργαριτάριa είναι το αποτέλεσμα του τραυματισμού ενός  στρειδιού.
Ο τραυματισμός  του στρειδιού οφείλεται σε έναν  κόκκο άμμου που μπήκε τυχαία στο εσωτερικό του .
Ένα στρείδι που δεν έχει πληγωθεί δεν μπορεί να παράγει μαργαριτάρια ...
Στο εσωτερικό του στρειδιού υπάρχει μια  ουσία που ονομάζεται "μάργαρο"
 Όταν ένας κόκκος άμμου εισέρχεται στο στρείδι, τον καλύπτει με τα στρώματα του μάργαρο για να προστατεύσει  τον εαυτό του.
Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας  δημιουργεί ένα όμορφο και λαμπρό μαργαριτάρι.
Έχεις ποτέ πληγωθεί από τα λόγια ή τη στάση κάποιου;
Έχεις κατηγορηθεί ότι λες  πράγματα που ούτε σκέφτηκες ποτέ;
Έχουν οι  ιδέες σου απορριφθεί ή γελοιοποιηθεί;
Έχεις ενοχοποιηθεί για κάτι που δεν έκανες ποτέ;
Έχει παρεξηγηθεί η στάση σου σε ορισμένες περιπτώσεις;
Έχεις ποτέ υποφέρει από τα χτυπήματα της αδιαφορίας, της αδικίας, και της εκμετάλλευσης;
Μήπως έχεις απογοητεύσει  όσους τουλάχιστον περιμένουν κάτι  από σένα;
Δεν νομίζεις ότι σου αξίζει να σε εκτιμούν πραγματικά;
Άφες αυτοίς…… και έτσι γίνονται οι πληγές  σου  μαργαριτάρια.
Κάλυψε το τραύμα σου με πολλές στρώσεις από αγάπη, να θυμάσαι ότι όσο περισσότερο καλύψεις την πληγή σου,  τόσο λιγότερο πόνο  αισθάνεσαι  .
Αντίθετα, αν καλύψεις  την αγάπη, η πληγή θα παραμείνει ανοιχτή, αυτό θα σε  κατατρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο,  θα μολυνθεί με δυσαρέσκεια και πικρία και  το χειρότερο……….  ποτέ δεν θα θεραπευτεί  .
Στην κοινωνία μας, η πλειοψηφία είναι  «κενά στρείδια " όχι  επειδή δεν έχουν τραυματιστεί, αλλά επειδή απέτυχαν να συγχωρήσουν, να κατανοήσουν και να μετατρέψουν τον πόνο σε ένα μαργαριτάρι.
"Ένα μαργαριτάρι είναι ... μια πληγή που επουλώνεται  από την αγάπη"
Mauro Quintuña
Ελεύθερη μετάφραση Ου τι δανος

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Περιμένοντας την Ανατολή.

Ακροβασία χωρίς πρέπει και αξίες.
Πυροβασία σε φθαρμένους γαλαξίες.
Το δολερό πουλί της νύχτας περιμένει,
στρίβει τσιγάρο κελαηδεί κι αργοπεθαίνει.

Μνήμες σκουλήκια σε αδιάβαστο κουφάρι,
βυσσοδομούν πάνω στον νου τον κανακάρη.
Κι όπως φεγγίζει στο κενό το τρίτο μάτι,
στο φτεροκόπημα του ψάχνει την Αστάρτη

Σε σιωπηλό ποτάμι κολυμπά ο Κρόνος,
τόσες πληγές κουράστηκε κι ο πόνος.
Ότι ακουμπά πετρώνει και λουφάζει,
 ικμάδα στέρφα αλυσόδετη  σφαδάζει.

Ισορροπία στο κιγκλίδωμα του τώρα,
με το μετέωρο που σφράγισε μια ώρα,
μια στάση μια στιγμή καταραμένη,
που φυλακίζει το νερό στη διψασμένη.

Εδώλιο ίδιο, σαν ταυτότητα στο στήθος,
γραμμή λεπτή, του μαχαιριού το ήθος,
Κόβει το νήμα που ενώνει την ουσία,
μένει να κλαίει μοναχή η φαντασία.

Χωρίς αιτία χωρίς νάρθηκα στον πόθο,
μια συνουσία του αισθάνομαι και νοιώθω,
ακροβατεί σε χαραμάδες φωτισμένες,
ν’ αναστηθούνε οι ψυχές μας οι χαμένες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
13/7/2014=18=9

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Ταξίδι ατελείωτο…

Έστησε η θάλασσα χορό
με τον τρελό αέρα,
και ένα κύμα πονηρό
φλερτάρει με μια ξέρα.

Ξέρα μου δώσε μου χαρά,
βλέπεις για σένα λιώνω…
Είσαι ένας ψεύτης φουκαρά,
με κάνεις και θυμώνω!...

Τα χάδια σου με γδέρνουνε
στιγμή δεν ησυχάζεις,
θέλεις να παίρνεις μοναχά,
και πάντα με τρομάζεις…

Έχω μάννα την θάλασσα
πατέρα τον αέρα,
χιλιάδες μίλια χάλασα
να φτάσω εδώ πέρα…

Κύμα μου πάθος άπιαστο,
έρωτα δίχως τέλος,
ταξίδι μου αδιάβαστο,
ατόξευτο μου βέλος.

Οι γρατζουνιές σου μείνανε,
η κίνηση σου ζήση.
Άφρισε και ξεθύμανε,
η πλήξη μου να σβήσει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
12/7/2014=17=8