Όνειρα λευκά

Στου δρόμου την θαμπάδα, βήματα κομμένα,

ακροβατούν σε κοραλλένια αμμουδιά, θλιμμένα,  

Την νιότη μας με μεταξένιο θυμιατό, ποδοπατάνε 

Κλέβουν κομμάτια μας, χωρίς να μας ρωτάνε

Δεν είναι ο δρόμος λύση, άμα δεν βαδίζεις

Κλαίει η νύχτα την ζωή, αν δεν κερδίζεις

Μπροστά μας τυλιγμένο άχλη το φεγγάρι,

Και πίσω, όσα κλείσαμε σ’ ένα στενό συρτάρι.

Να αρχίσει καλπασμό, η αύρα του βαρκάρη

Να ξεχειλίσει αίμα , μία φλέβα απ το φεγγάρι

Να γίνει ο χρόνος, λουλουδένιο περιβόλι

Να στάξει ο Ήλιος ξωτικά, στην άδεια πόλη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/7/2013=22=4