Κόκκινο

Κάθεται δίπλα στο παράθυρο

Στο παράθυρο του υπνοδωματίου της

Στα χέρια της ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών

Αγναντεύει τη δύση του ηλίου

Τη δύση..

Που βάφει τον ουρανό με τα πιο όμορφα χρώματα..

Κίτρινα, πορτοκαλιά, κόκκινα..

Τα χρώματα που αγαπούσε

Και σε κάθε ευκαιρία τα φορούσε..

Ναι.. όπως τότε!
Όταν χόρευε πάνω στη σκηνή

Την Κάρμεν, την Κίτρι στον Δον Κιχώτη, την Πακίτα..

Το Κόκκινο
Το χρώμα του Πάθους, της Φωτιάς, του Πολέμου, του Αίματος και της Θυσίας

Και όλα αυτά εκείνη τα είχε περάσει..

Με την ίδια σειρά..

Το Πάθος της ήταν ο χορός

Από τα τρία της μόλις χρόνια

Από τότε δεν ήθελε τίποτε άλλο στη ζωή της

Παρά μόνο να χορεύει

Και να τρέφεται από το χειροκρότημα

Αρχικά των γονιών κι αργότερα του μεγαλύτερου κοινού

Ναι..

Πάθος

Φωτιά ήταν αυτό που ένιωθε όταν ανέβαινε πάνω στη σκηνή

Όχι μόνο εν ώρα παράστασης..

Αυτή την αίσθηση που σου καίγονται τα σωθικά

Αυτό ένιωθε κι από αυτό έπαιρνε δύναμη

Γιατί η φωτιά αυτή την έκανε τόσο σημαντική

Φαινόταν κάθε φορά που κινούταν

Όχι μόνο στη σκηνή

Αλλά και στην καθημερινότητά της

Σίγουρα..

Φωτιά..

Ο Πόλεμος ξεκίνησε με τους γονείς της

Όταν αποφάσισε να παρατήσει τις σπουδές της

Είχε άλλα σχέδια για εκείνη ο Χορός

Πόλεμος και με τους φίλους της

Γιατί πια δεν είχε χρόνο για κανέναν

Πόλεμος και με τον Έρωτα

Γιατί ήταν ερωτευμένη μόνο με τον Χορό

Βεβαίως..

Πόλεμος..

Το Αίμα της το είχε δώσει απλόχερα για Εκείνον

Όποτε έκανε τις πρόβες τις με τα παπούτσια του μπαλέτου

Αυτά τα όμορφα παπούτσια

Αίμα πολύ και από μέσα της

Όταν από την αυστηρή της δίαιτα και την κούραση

Είχε σχεδόν σε καθημερινή βάση αιμοπτύσεις

Δεν την ένοιαζε όμως..

Πάρα πολύ..

Αίμα..

Για της Θυσίες που είχε κάνει

Κανείς δεν μπορεί να σχολιάσει

Ήταν πολλές

Ήταν μεγάλες

Αλλά εκείνη δεν την ένοιαζε..

Καθόλου δεν την πείραζαν

Παρα μονάχα μία..

Μία μόνο..

Ήταν η μεγαλύτερη απ’ όλες

Και η πιο καταστροφική για την ίδια..

Για το Πάθος της

Για τη Φωτιά που είχε μέσα της

Για τους Πολέμους που είχε κάνει

Για το Αίμα που είχε καταθέσει

Άφησε το άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες να πέσει στο πάτωμα

Τοποθέτησε τα χέρια της απαλά, όπως μόνο μια χορεύτρια μπορεί, στις ρόδες του αναπηρικού της αμαξιδίου

Έκανε λίγο προς τα πίσω και μετά έστριψε για να κατευθυνθεί προς την πόρτα

Η πίσω δεξιά ρόδα πέρασε πάνω από τις φωτογραφίες της που είχαν σκορπιστεί στο πάτωμα

Εκείνες που την έδειχναν με το φωτεινότερο χαμόγελο να κρατά λουλούδια

Εκείνες που την έδειχναν γεμάτη αυτοπεποίθηση

Εκείνες που την έδειχναν ευτυχισμένη

Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είχε σημασία τώρα πια..

DEMI NAK

4/2/13