Αν ήξερα

Αν ήξερα της μοναξιάς το χρώμα

μαύρα τα αχνάρια σου στην άμμο να κεντάει

Θα σκόρπιζα αστέρια και κρασί σε σώμα

Στο δειλινό μονάχος Λύκος να αλυχτάει.

Του μαχαιριού, την λάμψη τρέμει ο χάρος.

Για να ξορκίσω με σπονδές το πεπρωμένο

Στοιχειώνω κάθε νύχτα, κλέβω θάρρος

Και φτιάχνω το ρεφρέν μου ματωμένο.

Ο δρόμος για την κόλαση μακρύς

Πυγολαμπίδες, ιχνηλάτες σημαδεύουν

Χίλια σημάδια, χρόνια με παιδεύουν

Βρωμάς  αψέντι, και ο ίσκιος σου βαρύς.

Λείπει ο θεός κι η γνώση λείπει

Πύρινοι δράκοι σκίζουμε τις σάρκες

Παλεύει το μυαλό να ξεχωρίσει άκρες

Πέπλα ομίχλης άπλωσε η λύπη

Μόνο στιγμές, στης μοίρας το λιβάδι

Κι όταν τις βρεις κατρακυλούν τις χάνεις

Δεν παίζει…ο χρόνος γέννημα μιας πλάνης

Να δυσκολεύει το ταξίδι για τον Αδη.

Θαύμα φαντάζει, να χαϊδέψεις μια ψύχη

Να βγάλεις την σκουριά, από το ατσάλι.

Γονατιστός στρώνεις διαμάντια στην Αρχή

Του άσπρου έρωτα, και του θανάτου ζάλη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/9/2012